“อย่านะคะ ไหนคุณว่าจะไปว่ายน้ำ”
“ก็ไม่ได้บอกว่าจะยกเลิกว่ายน้ำสักหน่อย แค่อยากช่วยคุณเปลี่ยนชุดก่อนเท่านั้นเอง”
ว่าแล้วพ่อคนตัวโตที่มาหยุดตรงหน้าด้วยสภาพร่างกายที่มีเพียงกางเกงว่ายน้ำสีดำเปียกๆ ตัวดีก็กระชากบิกีนี่สีเขียวสดไปจากมือของหล่อน
“คุณจะถอดเอง หรือว่าจะให้ผมถอด”
ขวัญชีวามองเขาอย่างวิงวอน หล่อนไม่ได้รังเกียจเขาหรอก แต่ขัดเขินจนแทบจะหายใจไม่ออกเท่านั้นเอง
“ให้ขวัญ...เปลี่ยนเองจะได้ไหมคะ”
คนตัวโตส่ายหน้าโดยไม่เสียเวลาคิดแม้แต่น้อย
“ไม่ได้...ผมอยากทำ”
“แต่ว่าขวัญอาย...”
เขาหัวเราะร่วน มือหนากระชากเสื้อตัวสวยของหล่อนทีเดียวมันก็ขาดวิ่นติดมือไปอย่างง่ายดาย หญิงสาวอุทานออกมาด้วยความตกใจกับกิริยาป่าเถื่อนของคนตรงหน้า แต่พ่อคุณกลับไม่ได้แสดงท่าทางใส่ใจอะไรเลย แถมยังเดินหน้ากระชากบราเซียร์ของหล่อนเป็นชิ้นต่อไป
“จะอายทำไม ผมเห็นคุณมาทุกซอกทุกมุมแล้ว”
“แต่ขวัญ...”
“ยืนนิ่งเถอะน
