พ่อเลี้ยงที่รัก (ซีรีส์รักต้องห้าม)

แม่ของลิลลี่ตั้งครรภ์เมื่อเธออายุเพียง 15 ปี และติดอยู่กับความสัมพันธ์แย่ๆกับชายที่มีอายุมากกว่า ด้วยเหตุนี้เด็กหญิงตัวเล็ก ๆคนหนึ่งจึงต้องทนเห็นแม่ของเธออดทนต่อการถูกทารุณกรรมหลากหลายรูปแบบ ซึ่งสร้างแผลฝังลึกไว้ในจิตใจที่ยังเยาว์วัยของเธอ และก่อให้เกิดบาดแผลทางจิตใจ โชคดีที่มีผู้ชายดีๆ เข้ามาในชีวิตและช่วยชีวิตพวกเขาจากความทุกข์ทรมาน มอบความรักและความห่วงใยให้พวกเขา แม้ว่าลิลลี่มีความรู้สึกที่ดีต่อเขา แต่เธอก็ไม่สามารถเรียกเขาว่า "พ่อ" ได้ เพราะมันจะทำให้เธอนึกถึงอดีตอันน่าเจ็บปวด แต่ทว่าทุกอย่างในครอบครัวใหม่ของพวกเขาก็ดำเนินไปได้ด้วยดี อย่างไรก็ตาม ความทุกข์ทรมานของลิลลี่ยังไม่จบเพียงเท่านี้ เมื่อเธออายุได้ 13 ปี เธอได้สูญเสียแม่ไปอย่างน่าเศร้าจากอุบัติเหตุทางรถยนต์ ขณะนั้น ดิโอโก้ ชายใจดีที่เข้ามาในชีวิตและกลายมาเป็นพ่อเลี้ยงของเธอ ได้ให้สัญญาว่าจะดูแลเธอ เช้าวันหนึ่ง ลิลลี่กำลังเตรียมตัวไปโรงเรียน เธอจะจบการศึกษาชั้นมัธยมปลายในอีกไม่กี่เดือนและจะมีอายุครบสิบแปดปีในอีกไม่กี่วันข้างหน้า เธอสวมเสื้อเชิ้ตทับชุดชั้นในสีขาวซึ่งเป็นสีเดียวที่ไม่สะดุดตา ตามด้วยกระโปรงพลีตที่พอดีกับเอวของเธอและเน้นสรีระของเธออย่างงดงาม “ลิลลี่ รีบๆ หน่อย ไม่งั้นหนูจะสายนะ” พ่อเลี้ยงของเธอตะโกนบอกเธอ “หนูจะไปแล้วค่ะ ดิโอโก้” เธอตอบ เมื่อเธอเตรียมตัวเสร็จแล้ว ลิลลี่ก็ไปร่วมรับประทานอาหารเช้ากับดิโอโก้ เธอสังเกตเห็นเขาอ่านหนังสือพิมพ์ฉบับหนึ่งที่มีโฆษณาของบริษัทของเขา ซึ่งเป็นหนึ่งในบริษัทโฆษณาที่ใหญ่ที่สุดในนิวยอร์ก “ที่โรงเรียนเป็นยังไงบ้าง?” ดิโอโก้ถามเธอ “ทุกอย่างดีค่ะ วันนี้หนูจะได้รับใบเกรดของเดือนนี้ อยากเห็นมันไหมคะ?” “แน่นอน แล้วการเตรียมตัวสำหรับการสอบเข้ามหาวิทยาลัยเป็นอย่างไรบ้าง?" "หนูเตรียมตัวไว้เรียบร้อยแล้วค่ะ หนูมั่นใจว่าจะทำได้ดี" เธอตอบ “แม้ว่าหนูจะทำผลงานได้ไม่ดีเท่าที่หวัง แต่ฉันก็มีหนทางที่จะให้หนูได้ลงทะเบียนเรียนในมหาวิทยาลัยที่หนูต้องการได้ ดังนั้นไม่ต้องกังวลมากนะ” ดิโอโก้รับรองกับเธอ “หนูรู้และและขอบคุณมาก แต่หนูอยากทำทุกอย่างให้ถูกต้องค่ะ" เธอกล่าว “ฉันภูมิใจในตัวหนูนะ กินข้าวให้หมด ฉันจะพาหนูไปโรงเรียนค่อยไปที่บริษัท” ดิโอโก้พูดกับเธอ “ว่าแต่ หนูจะได้อะไรในวันเกิดคะ? อีกไม่นานก็จะถึงแล้วนะคะ!” เธอถามอย่างตื่นเต้นในเวลาต่อมา “ฉันคิดไว้ในใจแล้ว แต่หนูอยากได้อะไรล่ะ?” ดิโอโก้ตอบกลับ "การเดินทาง..." “อืม ไปที่ไหนดีล่ะ?” “อย่าไกลมากนะคะ เพราะหนูไม่สามารถขาดเรียนได้หลายวัน” ลิลลี่กล่าว “แล้วหนูมีอะไรแนะนำบ้าง?” ดิโอโก้ถาม "ชายหาด หนูอยากทำผิวให้มีสี..." "ดีนะ ฉ้นจะหาสถานที่ที่ดี แต่ถ้าหนูอยากเลือกเอง..." ลิลลี่ไม่ให้พ่อเลี้ยงเธอจบประโยคของเขา "ไม่ว่าคุณจะเลือกอะไรก็ตาม คุณมักจะวางแผนการท่องเที่ยวที่ดีที่สุดเสมอค่ะ" "ดีมาก!" หลังจากมื้อเช้า ดิโอโก้ส่งลิลลี่ไปโรงเรียน เมื่อรถหยุดที่หน้าโรงเรียน ลิลลี่กล่าวลาดิโอโก้ เธอจูบเขาที่แก้มแล้วลิลลี่ก็ลงจากรถ ในขณะที่ดิโอโก้กำลังไปทำงานที่บริษัท "ลิลลี่ ฉันรอเธอมาถึงอยู่เลย เสียดายที่พ่อเลี้ยงเธอไม่ลงจากรถ หล่อซะขนาดนั้น" ลิเวีย เพื่อนสนิทของลิลลี่ตั้งคำถาม "เพ้อเจ้อ! เดี๋ยวแฟนเธอได้ยินเป็นเรื่องแน่" ลิลลี่หยอกเพื่อเธอ "ทำไม? ฉันไม่ได้พูดอะไรผิด อย่างกับว่าคนแบบดิโอโก้จะสนใจฉันหรอก" ลิเวียตอบ ลิลลี่หัวเราะ “แต่ว่าใกล้ถึงวันเกิดของเธอแล้ว เราจะปาร์ตี้กันไหม?” ลิเวียถาม “ไม่ ฉันจะไปเที่ยวกับดิโอโก้” ลิลลี่ตอบ “น่าเสียดายที่ไม่มีงานปาร์ตี้ วันเกิดของเธอมันยอดเยี่ยมเสมอ” “ฉันไม่อยู่ในอารมณ์ที่จะจัดงานปาร์ตี้ในปีนี้” ลิลลี่ยักไหล่ "เอาล่ะไปกันเถอะ ชั้นเรียนของเรากำลังจะเริ่มแล้ว" ในวันนั้น ลิลลี่กลับมาถึงบ้านเร็วเพราะครูคนหนึ่งของเธอป่วย ทำให้ต้องยกเลิกคาบเรียนสุดท้าย เธอเดินไปตามทางเดินไปยังห้องของเธอ ขณะที่เธอเข้าใกล้ห้องของพ่อเลี้ยง เธอก็ได้ยินเสียงครวญครางมาจากข้างใน เธอเดินต่อไป และบังเอิญที่ประตูห้องของดิโอโก้แง้มไว้เล็กน้อย เผยให้เห็นสิ่งที่เกิดขึ้นข้างในอย่างชัดเจน เธอปิดปากด้วยความตกใจกับเหตุการณ์ที่เธอเห็น แต่เธอไม่ออกไปและยังคงยืนอยู่นอกห้อง เธอเห็นคาร์ล่าสาวใช้ นอนอยู่บนเตียงโดยมีดิโอโก้อยู่บนตัวเธอ ขยับสะโพกของเขาไปมาอย่างรวดเร็ว ทำให้คาร์ล่าครางออกมาอย่างต่อเนื่อง “นั่นแหละ เรียกชื่อฉัน!” ดิโอโก้สั่ง จากนั้นเขาก็ตบก้นของคาร์ล่า เสียงดังก้องไปทั่วห้อง ลิลลี่กระพริบตา หัวใจเต้นเร็ว ความเร้าอารมณ์เต้นรัว และร่างกายสั่น และเธอไม่รู้ว่าเธอได้สัมผัสสิ่งนั้นระหว่างขาของเธอ จากนั้นเธอก็สัมผัสได้ถึงความความอบอุ่นภายในและกางเกงในของเธอเริ่มชื้น ความปรารถนาที่จะดูช่วงเวลานั้นในขณะที่สัมผัสตัวเองนั้นแข็งแกร่ง แต่ความกลัวที่จะถูกจับได้กลับแข็งแกร่งยิ่งกว่า ดังนั้นเธอจึงแอบหนีไปอย่างเงียบ ๆ เพื่อไม่ให้ใครสังเกตเห็นและไปที่ห้องของเธอ เธอเปิดประตู เข้าไปและพิงมัน พยายามควบคุมการหายใจที่หนักหน่วงของเธออีกครั้ง “ของเขาใหญ่มาก” เธอกระซิบกับตัวเองขณะทิ้งกระเป๋าเป้ลงบนพื้น หลังจากพยายามระงับความคิดสกปรกของเธอและความรู้สึกอันล้นหลามที่เต้นผ่านร่างกายของเธอ ไม่กี่นาที เธอก็มุ่งหน้าไปที่ห้องน้ำ เธออาบน้ำเย็นอย่างรวดเร็ว แต่งตัว และออกจากห้องไป มันเป็นช่วงพักเที่ยงเมื่อเธอพบเขาที่โถงทางเดินอย่างไม่คาดคิด “ลิลลี่ หนูกลับมาแล้วเหรอ?” ดิโอโก้ถามโดยเหลือบมองนาฬิการาคาแพงที่วัดชีพจรของเขา “แต่ยังเหลือเวลาอีกไม่กี่นาทีก่อนที่หนูจะออกจากโรงเรียน มีอะไรเกิดขึ้นหรือเปล่า?” เขาถามต่อ “ครูคนหนึ่งป่วย เลยต้องยกเลิกคาบเรียนสุดท้าย หนูส่งข้อความถึงคุณแล้ว” ลิลลี่ตอบ “ฉันไม่เห็นเลย ฉันกำลังจะไปรับหนูจากชั้นเรียน” เขากล่าว “เอาล่ะ ยังไงหนูก็มาถึงแล้วค่ะ” เธอยักไหล่ “หนูดูแปลกไป มีอะไรเกิดขึ้นหรือเปล่า?” ดิโอโก้ถาม “ไม่ค่ะ หนูแค่เหนื่อยนิดหน่อย รู้อะไรไหม หนูจะกลับห้องไปพักผ่อน” เธอรีบแก้ตัวแล้วทิ้งเขาไว้ที่โถงทางเดิน พฤติกรรมของเธอทำให้เขาสงสัยมากขึ้น แต่เธอไม่คิดว่าเธอจะได้เห็นช่วงเวลาอันร้อนแรงระหว่างดิโอโก้กับคาร์ล่า ลิลลี่ทิ้งตัวลงบนเตียงและหลับตาลง แต่ภาพเดียวที่ติดอยู่ในหัวของเธอคือดิโอโก้ที่ไม่ได้สวมเสื้อผ้า และครู่หนึ่งเธอก็จินตนาการว่าตัวเองมาแทนที่คาร์ล่า แต่เมื่อเธอมีสติกลับมา เธอส่ายหัวและตำหนิความคิดของตัวเอง รู้ว่าจิตใจของเธอกำลังสร้างปัญหา “หยุดนะ ลิลลี่! เขาเป็นพ่อเลี้ยงของเธอนะ” เธอพูดแล้วเอามือลูบผมของเธอ “แต่ฉันไม่เคยคิดเลยว่าผู้ชายจะมีความต้องการขนาดนี้” เธอกระซิบกับตัวเอง หลังจากการไตร่ตรองอย่างถี่ถ้วน ลิลลี่ก็หลับไปในที่สุด แต่แม้ในความฝัน เธอก็ไม่พบความสงบสุข เธอฝันว่าเธอนั่งตักเขา และเขากำลังดูดนมเธออยู่ เธอตื่นขึ้นมาอย่างตื่นตัวมากขึ้นกว่าเดิม พร้อมกับเสียงท้องร้องของเธอ “เขาอยู่บ้านหรือเปล่านะ?” เธอพึมพำกับตัวเอง ลิลลี่เดินไปที่ห้องครัว มื้อเที่ยงผ่านไปแล้ว เธอจึงนั่งดื่มน้ำผลไม้หนึ่งแก้ว จากนั้นเธอก็ไปที่ห้องนั่งเล่นซึ่งเธอพบเขานั่งอยู่บนโซฟา เธอนั่งข้างเขา และในขณะที่เขามองเธอ เขาก็สังเกตเห็นความโปร่งบางในเสื้อยืดของเธอ “ลิลลี่ เสื้อยืดของหนูมันโปร่ง” ดิโอโก้พูดกับเธอ ใบหน้าของเธอแดงก่ำด้วยความเขินอาย ดังนั้นเธอจึงรีบขอโทษ เธอไม่ได้สังเกตด้วยซ้ำ เธอเลือกเสื้อยืดตัวนั้นเพื่อความสบาย “ประจำเดือนของหนูใกล้มาแล้ว และประจำเดือนมาเร็วมาก หนูขอโทษ” เธอพูดด้วยน้ำเสียงต่ำพร้อมเอาแขนปิดตัวเองไว้  เขาหายใจเข้าลึกๆ แล้วตอบว่า "ขอโทษที่ก้าวก่าย แต่หนูก็รู้ว่าเพื่อนของฉันมาที่นี่บ่อยๆ ฉันไม่ต้องการให้ใครเห็นหนูแบบนั้น" ดิโอโก้กล่าว  “โอเค หนูจะไปที่ห้องของหนู...” เธอพูด “ลิลลี่ เกิดอะไรขึ้น?” ดิโอโก้ถามด้วยน้ำเสียงงุนงง บางทีเขาอาจจะสังเกตเห็นพฤติกรรมแปลกๆ ของเธอ “หืม? ไม่มีอะไรจริงๆค่ะ” เธอตอบ “ฉันรู้ว่ามีบางอย่างเกิดขึ้น ตั้งแต่หนูกลับจากโรงเรียน หนูทำตัวแปลกๆ นะเจ้าหญิง บอกฉันได้ไหม? มันเกี่ยวอะไรกับเกรดที่หนูควรได้รับในวันนี้หรือเปล่า ถ้าเป็นอย่างนั้นก็ไม่ต้องกังวล ฉันให้ความสำคัญกับการศึกษาของหนูและพยายามทำให้ดีที่สุดสำหรับหนู แต่บางครั้งเกรดที่ไม่ดีมันก็เกิดขึ้นได้” “ไม่ใช่หรอก ผลการเรียนของหนูดีมาก ถ้าคุณอยากตรวจสอบก็สามารถดูได้ที่เว็บไซต์ของโรงเรียน” “แล้วมีอะไรรบกวนหนูหรือเปล่า?” ดิโอโก้ถาม “ไม่มีอะไรค่ะ หนูแค่ปวดหัว ประจำเดือนใกล้มาแล้ว” เธอตอบ “หนูแน่ใจหรือว่าแค่นี้? วันนี้หนูดูอาการไม่ค่อยดีนัก” ดิโอโก้กล่าว  “ใช่...” เธอตอบเพียงเท่านั้น และมันก็เป็นความจริง เธอไม่ได้โกหก  “พักผ่อนก่อน ฉันต้องกลับไปที่บริษัทเพื่อแก้ไขปัญหา” “หนูอยากช่วยคุณเรื่องบริษัท” ลิลลี่กล่าว “คงจะดีไม่น้อย แต่สำหรับตอนนี้ แค่โฟกัสกับการเรียนของหนูดีกว่า ตอนนี้ ฉันจะไปแล้ว โทรหาฉันได้ถ้าหนูต้องการอะไร” ลิลลี่ทำอะไรไม่ได้นอกจากพยักหน้า "แน่นอนค่ะ