(อี)หนูทดลอง

ร่างบางของหญิงสาววัยยี่สิบยืนอยู่หน้าประตูบานหนึ่งด้วยความกลัว ก่อนจะมองผู้คนที่พากันเดินเข้าไปด้านในเป็นว่าเล่นด้วยรอยยิ้ม แต่กลับนับคนเดินออกมาได้เพียงนิ้วมือ และคนส่วนใหญ่ที่เดินออกมากลับมีสีหน้าตึงเครียดกัน ซึ่งเธอก็รู้ได้ไม่ยากว่าคนพวกนั้นรู้สึกยังไง เท้าเล็กก้าวไปยังประตูด้านหน้าที่มีชายชุดดำยืนเฝ้าอยู่ด้านหน้าทันที เพราะถ้าวันนี้เธอไม่ได้เข้าไปข้างในนี้เรื่องพวกนี้ก็คงไม่จบสิ้นสักที “สาวน้อย มาผิดที่หรือเปล่า” การ์ดด้านหน้าขยับมาขวางเธอทันทีที่เดินมาถึงหน้าประตู ต่างจากชายหญิงวัยกลางคนที่เดินเข้าไปอย่างง่ายดาย “ฉะ...ฉันขอเข้าไปข้างในแป๊บเดียวนะพี่ ฉันมาตามพ่อกลับบ้าน” หญิงสาวเอ่ยบอกจุดประสงค์ของตัวเองออกไปทันที ถึงแม้ว่าในใจของเธอจะกลัวชายตรงหน้า แต่เธอก็พยายามทำตัวให้เป็นปกติที่สุด “พ่อน้องชื่ออะไรล่ะ” “สมยศค่ะ” “นายสมยศมีลูกสาวสวยขนาดนี้เลยงั้นเหรอ” การ์ดอีกคนพูดขึ้นก่อนจะมองพิจารณาหญิงสาวตรงหน้าตัวเองตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยสายตาจาบจ้วง “ตกลงฉันเข้าไปได้ไหม” เธอไม่ชอบสายตาแบบนี้ของผู้ชายพวกนี้เลยสักนิด แต่ถ้าเธอไม่เข้าไปข้างใน ไม่รู้ว่าพ่อเธอจะยอมออกมาตอนไหน “งั้นก็เข้าไปสิ” แล้วสุดท้ายการ์ดก็หลบให้หญิงสาวเดินเข้าไปด้านใน แต่ก็ไม่ลืมโทรไปรายงานหัวหน้าตัวเอง ร่างบางเดินเข้ามาภายในคาสิโนหรูหราและใหญ่โตคับคั่งไปด้วยผู้คนมากหน้าหลายตาพร้อมกับเสียงดังขึ้นเป็นระยะ ๆ บางคนก็ดังด้วยความดีใจ บางคนก็ดังด้วยความหัวเสีย แต่สุดท้ายทุกคนก็ยังยืนอยู่ที่เดิม ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมพ่อของเธอถึงไม่กลับบ้านได้เป็นสองสามวัน หญิงสาวกวาดสายตามองไปยังรอบคาสิโนที่กว้างขวางจนมองหน้าผู้คนแทบไม่ชัด ทำให้เธอเลือกเดินไปเรื่อย ๆ แต่เดินแล้วเดินเล่าเธอก็ยังไม่เจอผู้เป็นพ่อตัวเองสักที ไม่รู้ว่าถามพนักงานที่เดินบริการอยู่จะรู้จักหรือเปล่า “พี่รู้จักนายสมยสไหมคะ” หญิงสาวเลือกสุ่มถามพนักงานดู เผื่อมีสักคนที่รู้จัก เพราะขนาดการ์ดด้านหน้ายังรู้จักเลย “ไม่” พนักงานตอบกลั้บสั้น ๆ ก่อนจะเดินเลี่ยงออกไปทำหน้าที่ตัวเองต่อ นั่นทำให้หญิงสาวถึงกับถอนหายใจออกมาด้วยความท้อใจ แต่ก็เลือกจะเดินหาพ่อตัวเองต่อ จนกระทั่ง “นายสมยศไปขอยืมเงินนายอีกแล้วนะ” เสียงพนักงานบาร์บริการเครื่องดื่มดังขึ้น “ได้ข่าวว่าอันเก่ายังไม่จ่ายไม่ใช่เหรอวะ” “เออดิ ไม่รู้นายจะให้หรือเปล่า หรือไม่รู้ว่าจะโดนซ้อมไปแล้วมั้ง” คำพูดของพนักงานคนต่อมาทำให้หญิงสาวที่ได้ยินถึงกับเบิกตากว้างทันที “ห้องทำงานเจ้านายพวกพี่ไปทางไหนคะ” “น้องมีอะไร ได้นัดไว้หรือเปล่า” “พอดีหนูมาตามหาพ่อค่ะ คนที่พวกพี่พูดถึงเมื่อกี้” “อ้อ นายสมยศน่ะเหรอ” “ไปทางนั้น แล้วขึ้นบันไดไปชั้นสอง ห้องไหนมีการ์ดยืนอยู่หน้าห้องก็ห้องนั้นแหละ” พนักงานอีกคนบอกทางเธอออกมา “แต่ไม่รู้ว่าพ่อน้องจะยังรอดหรือเปล่านะ” แล้วพนักงานคนแรกก็พูด หญิงสาวหันไปก้มหัวให้กับพนักงานที่บอกทางก่อนจะรีบเดินไปตามทางที่พนักงานบอกทันที เธอเดินขึ้นบันไดมาจนเจอกับประตูหลายบานเรียงรายกันอยู่ นั่นทำให้เธอรู้สึกสับสนและไม่รู้ว่าจะไปทางไหนต่อ แต่พอเธอเดินต่อมาสักพักก็เจอกับชายชุดดำที่ยืนหน้าห้อง ๆ หนึ่งตามที่พนักงานด้านล่างบอกเธอมาเมื่อกี้ เธอรีบตรงไปยังหน้าห้องนั้นทันที “เธอเป็นใคร” เสียงเข้มของการ์ดคนหนึ่งดังขึ้น “ฉันมาหาพ่อค่ะ ได้ยินว่าพ่อฉันขึ้นมาข้างบนนี้” “นายสมยศ?” การ์ดถามออกมาเสียงเข้ม และจำได้ว่าเมื่อกี้มีลูกน้องด้านล่างโทรมาบอกเขาไว้ก่อนแล้ว “ค่ะ” “รอตรงนี้ เดี๋ยวนายสมยศก็คงออกมา” การ์ดพูดขึ้นตามที่ได้รับคำสั่งจากเจ้านาย และนั่นก็ทำให้หญิงสาวยืนอยู่หน้าห้องด้วยความรู้สึกกลัวว่าพ่อตัวเองจะเป็นอะไรไปอย่างที่พนักงานด้านล่างพูด จนกระทั่ง แกร็ก! “ของเล่นกูมาแล้วสินะ”