โปรดเรียกฉันว่าแม่

สะใจ

โปรดเรียกฉันว่าแม่

ตอน สะใจ

ภายในบ้านทาวน์เฮ้าส์สองชั้นเก่าๆ

ฟู่วส์! เสียงถอนหายใจดัง ใบหน้าอิ่มขาวดูกังวล เสียงบ่นพึมพำ "วันนี้คงโดนแกล้งหนักแน่ๆ"

เด็กสาวนั่งทานอาหารเช้าอยู่คนเดียว ข้างผนังมีรูปคู่พ่อแม่ที่ส่งมาจากต่างประเทศ ที่ตู้เย็นมีรูปคุณยายที่เพิ่งเสียไปตอนม.3 นับแต่นั้นหนูนาจึงอยู่คนเดียวมาโดยตลอด

ภายในความโชคร้ายยังมีเพื่อนบ้านที่แสนดีทั้งสองฝั่ง ฝั่งซ้ายเป็นครอบครัวทนายที่ใจดี พวกเค้ารู้จักหนูนามานานจึงคอยดูแลอยู่ห่างๆ

ฝั่งขวาเป็นครอบครัวตากับยายที่ขายผลไม้ในตลาด ทั้งสองท่านชอบเอาของมาฝากให้กินเกือบทุกวัน

พอมาถึงโรงเรียนวันนี้ทุกอย่างดูเหมือนจะราบรื่น ทว่าพอเลิกเรียนเพื่อนสาวเจ้ากรรมทั้งห้ากลับยืนขวางประตูห้องเรียนไม่ให้หนูนาออกจากห้อง

ฟู่วส์! สาวน้อยถอนหายใจแล้วเดินกลับไปนั่งที่เก้าอี้เรียน ปล่อยให้เพื่อนสาวยืนจ้องตาเขม็งจากหน้าประตูห้อง

ครั้นจะตะโกนขอคนช่วยก็อายเพื่อนห้องอื่นๆ อีกทั้งยังกลัวเพื่อนทั้งห้าโกรธจนหาเรื่องแกล้งแรงกว่าเดิม

ตุ๊บ! ๆ ๆ เสียงฝีเท้าของน้ำผึ้ง หล่อนเดินปรี่มากระชากผมหน้า ดึงหนูนาให้เงยมอง

"นี่ ยัยสำออย เธอแกล้งเจ็บจนต้องให้พ่อชั้นนอนเฝ้าเลยเหรอ"

"เปล่านะ หมอให้นอนดูอาการจริงๆ" หนูนาพยายามหลบตาและก้มลง

เพี๊ยะ! พูดไม่ทันจบ มือน้ำผึ้งฟาดลงแก้มจนหน้าชา หูอื้อดังวิ๊งค์

"ลุกขึ้นนะ ยัยสำออย"

"ถ้าเจ็บมันต้องแบบนี้" เพื่อนอีกสี่คนเดินมายืนล้อมวง แถมยังตะคอกด่า

เพี๊ยะ! ๆ ๆ สาวๆรุมตบหน้าหนูนา เธอทำได้เพียงยกมือบัง

ทั้งแก้มซ้ายแก้มขวาแดงเป็นรอยมือ พอพวกหล่อนตบจนสะใจก็ผลักร่างอวบนุ่มให้เซไปมา

"อย่านะ พอแล้ว" หนูนาต้องคอยก้าวเท้าวิ่งไปตามทิศทางที่โดนผลัก เพราะถ้าก้าวช้าเธอจะเซล้ม

การโดนกระทำแบบนี้ทำให้เด็กสาวชินจนต้องวิ่งไปชนคนโน้นทีคนนั้นที พอชนแล้วเธอก็จะโดนผลักไปอีกทาง

พอโดนไปนานๆขาจะเริ่มอ่อนล้าและทรุดลงไปนั่งกองกับพื้น เวลานั้นทุกคนจะเข้ามารุมจิกผม

โอ๊ย! ๆ ๆ ฮือ! ๆ ๆ ครั้งนี้ก็เช่นกัน ห้าสาวรุมจิกหัวหนูนาจนเธอร้องไห้ พอร้องไห้เสียงดังขึ้นเพื่อนๆก็จะถือกระเป๋าวิ่งหนีออกจากห้อง

ฮือ! ๆ สาวน้อยนั่งพับเพียบ ปาดน้ำตาด้วยความน้อยอกน้อยใจที่ไม่รู้ว่าต้องทำยังไงเพื่อนๆถึงจะพอใจ

ตี๊ด! ๆ ๆ จู่ๆเสียงเรียกเข้าก็ดัง มือถือที่ใส่ในกระโปรงสั่น

"ฮือ! ๆ ฮัลโหล" หนูนากดรับโดยไม่มองจอ ด้วยน้ำตาเลอะหน้าจนมองอะไรก็มัวไปหมด

"หนูนา มาขึ้นรถสิจ๊ะ พ่อรออยู่" เสียงตำรวจนายร้อยดังผ่านสาย น้ำเสียงเค้าดูอบอุ่นเช่นเคย

ทว่ายังแฝงด้วยความโหยหาและประทับใจผ่านน้ำเสียงที่ดูตื่นเต้น

"พ่อออ ไปเถอะ" เสียงน้ำผึ้งแทรกเข้ามาในสาย

หนูนาหูผึ่งทันทีที่ได้ยินเสียงหัวโจกที่แกล้งเธอ "กำลังลงไปค่ะ" เธอตอบแล้ววิ่งกอดกระเป๋าทั้งคราบน้ำตาลงไปชั้นล่าง

พอเดินออกมาหน้าประตูก็เจอรถเก๋งหรูสีดำจอดรอ จำได้ทันทีว่าเป็นรถพ่อน้ำผึ้ง หนูนาหยุดวิ่งแล้วก้มปาดน้ำตาอยู่หน้ารถ

"หนูนา ใครทำหนู" ตำรวจหนุ่มลงจากรถมายืนมองเด็กสาว ไหวพริบของเค้ารู้ทันทีว่ารอยแดงบนหน้าคือรอยตบ

"ไม่มีอะไรหรอกค่ะ" สาวน้อยเงยมองหนุ่มใหญ่แล้วยิ้มแห้ง ดวงตากลมแป๋วแดงก่ำ แก้มมีแต่คราบน้ำตา

"บอกพ่อมาว่าใครทำ" พ่อเพื่อนเอ่ยเสียงดุดัน ทั้งน่ากลัวและน่าประทับใจ คำว่าพ่อจากแววตาแบบนั้นไม่ได้หมายถึงบิดาแต่หมายถึงสามี

"น้ำผึ้งค่ะ" หนูนาเอ่ยตามแผน เธอฉลาดเฉลียวเกินกว่าอายุไปมาก

โครมมม! หนุ่มใหญ่เดินไปดึงประตูหน้า กระชากลูกสาวลงมายืนจ้องตา

เพี๊ยะ! หลังมือหวดหน้าลูกสาวโดยไม่สืบไม่ถามซักคำ

โอ๊ยยย! ร่างน้ำผึ้งเซลงไปนั่งพับเพียบบนพื้น

"น้ำผึ้งตบหนูกี่ที" หนุ่มใหญ่ในชุดเครื่องแบบหันมาถามหนูนา แววตาเค้าดูน่ากลัวมาก

"กี่ที"

"ห้า มั้งคะ" หนูนาตอบแล้วหันไปมองตาน้ำผึ้ง เป็นครั้งแรกที่เธอกล้าแสยะยิ้มสู้สายตาหล่อน

"ลุกขึ้น" นายร้อยร่างใหญ่ตะคอกใส่ลูกสาว พอหล่อนยืนขึ้นกลับโดนหลังมือหวดหน้าลงไปกองที่เดิม

เพี๊ยะ! ๆ ๆ หน้ามือหลังมือคุณพ่อละเลงหน้าลูกสาวจนแดงฉาน

ฮือ! ๆ ๆ น้ำผึ้งร้องลั่น นักเรียนหญิงทุกชั้นมารุมล้อมแบบไทยมุง

เพี๊ยะ! ครั้งที่หน้ามือใหญ่ฟาดหน้าหล่อน ร่างเล็กขาวถลาไปหาประตูโรงเรียน โครมม! แก้มอีกข้างกระแทกประตูเหล็ก

ฮือ! ๆ ๆ "พ่อจ๋า หนูขอโทษ พอแล้ว ๆ" น้ำผึ้งร้องลั่น น้ำตานองชุดนักเรียน

"ขอโทษพ่อทำไม ทำไมไม่ไปขอโทษหนูนา" คุณพ่อสุดโหดชี้นิ้วตวาดลั่น

ตุ๊บ! ๆ ๆ หัวโจกคลานเข่าเข้ามาหาหนูนาที่ยืนตัวสั่น เธอเลยความสะใจไปจนกลัวขาสั่น

"ขอโทษนะหนูนา" เพื่อนสาวเงยหน้า พนมมือไหว้ทั้งๆที่กำลังคุกเข่า

"ไม่เป็นไร ลุกเถอะ" สาวน้อยทำทีประคองเพื่อนลุกยืน เธอพาน้ำผึ้งขึ้นรถไปนั่งเบาะหลังคู่กัน

"ต่อไปนี้พ่อจะมารับมาส่งเองนะ" นายตำรวจใหญ่หันมาเอ่ยขณะขับรถ แววตาเค้าเปลี่ยนจากดุเป็นหื่นหิว สังเกตได้ชัดเจน

"ตอนเช้าหนูมาเองได้ค่ะ มันเช้าเกิน ขอกลับด้วยตอนเย็นก็พอค่ะ" สาวน้อยเอ่ยข้ามหัวเพื่อนไปตอบพ่อของหล่อน

น้ำผึ้งหันมองพ่อทีนึง มองเพื่อนทีนึง เธอดูงงๆและกลัวๆอย่างบอกไม่ถูก