ถ้าเธอโง่ สมองของออสตินคงได้รับการกระทบกระเทือนอย่างหนัก
"เฮ้อ อดข้าวมื้อเดียวก็หิวจะแย่อยู่แล้ว สามวันก็เท่ากับเก้ามื้อแล้วจะอยู่ได้ยังไง" เจ้าขานั่งรอเวลาจนถึงเที่ยงคืน ก่อนจะค่อยๆ ย่องออกจากห้องลงมาที่ครัว เอากับข้าวที่แอบเก็บไว้จากเมื่อเย็นออกมาอุ่นแล้วเอาขึ้นมาให้ออสตินที่ห้อง
"ตินเปิดประตูให้พี่หน่อย" เจ้าขาส่งเสียงเรียกเบาๆ เรียกอยู่นานออสตินก็ไม่ยอมมาเปิดประตูให้ เธอจึงถือวิสาสะเปิดประตูเข้าไปถึงได้รู้ว่าร่างแกร่งนอนเปลือยท่อนบนหลับอยู่
"หลับเร็วจัง ทำไงดีเนี่ย จะปลุกดีหรือไม่ปลุกดี" เจ้าขาคิดหนัก เพราะถ้าไม่ปลุกขึ้นมากินตอนนี้เธอก็ไม่รู้ว่าจะแอบเอามาให้เขากินได้ตอนไหนอีก
"ทายาให้ก่อนละกันถ้างั้น"
พรึบ!
เพียงแค่แตะปลายนิ้วลงบนมุมปากช้ำ ออสตินก็รู้สึกตัวตื่นทันที
"โทษทีที่ทำให้ตื่น พี่แค่จะทายาให้"
"เข้ามาทำอะไร" ออสตินหยัดกายลุกขึ้นนั่งพิงหลังกับหัวเตียง
"พี่เอาข้า
