"ขอกาแฟให้ผมสักแก้วหน่อยสิ"
"..."
"ยืนนิ่งอยู่ทำไม ไม่ได้ยินที่ท่านรองสั่งรึไง" ยุพินว่า
"ได้ค่ะๆ หนูจะรีบไปชงเดี๋ยวนี้ ท่านรองรอสักครู่นะคะ" เห็นพี่ภูมองหน้าคุณยุพินเธอเลยนึกว่าเขาไม่ได้สั่งเธอ
"ไม่ต้องไป"
อะ...อ้าว อะไรอีกเนี่ย
"ผมมองหน้าคุณก็แปลว่าผมสั่งคุณนะคุณยุพิน"
"ทะ...ท่านรองสั่งยุพินเหรอคะ"
"ใช่ คุณคิดว่าระดับรองประธานโรงแรมหกดาวกินกาแฟทั้งที มันสมควรแล้วเหรอที่จะให้เด็กฝึกงานมาชงให้"
"จริงด้วย ขอโทษค่ะ ถ้าอย่างนั้นท่านรองรอสักครู่นะคะ"
"ระหว่างรอผมขอสัมภาษณ์เด็กฝึกงานนิดหน่อยหวังว่าคุณจะไม่ว่าอะไร"
"โอ้ย ยุพินจะไปว่าอะไรท่านรองได้ล่ะคะ เชิญตามสบายเลยค่ะ"
ภูวดลเดินนำเจ้าขาไปที่โต๊ะริมกระจกใส มองทะลุออกไปก็เจอสวนเขียวชะอุ่มสไตล์อังกฤษ ภูวดลลงทุนกับสวนนี้ไปมากเพราะอยากชูให้เป็นจุดขายของโรงแรมที่อยู่ใจกลางเมือง
เห็นภูวดลนั่ง เจ้าขาก็เลื่อนเก้าอี้นั่งตาม
"ที่แท
