หัวใจของอาราดาแหลกสลาย เธอมองใบหน้าของเขาเป็นครั้งสุดท้าย พร้อมกับฟังคำสั่งของเจ้านายให้เอาน้ำเย็นมาเสิร์ฟ แล้วประตูก็ปิดลง วิศรุตถึงได้หุบยิ้ม เปลี่ยนมาเป็นใบหน้าซึ่งเต็มไปด้วยความเครียดข้นล้นความกระวนกระวายใจจนเหมือนคนใกล้ป่วย แต่ฐากูรนี่สิ กลับยิ้มยินดี รีบเชิญให้เพื่อนรักนั่งลงก่อน เพื่อจะได้พูดกันให้กระจ่างเกี่ยวกับข่าวดีที่เพื่อนนำมาบอก
“เฮ้ย ทำไมเร็วนักล่ะ ก็ไหนบอกว่าจะอยู่เป็นโสดไปสักยี่สิบปีไง”
วิศรุตไม่พูดอะไร แต่ยังแอบถอนหายใจอีกหลายระลอก
“ก็ในเมื่อเจอผู้หญิงที่ดี ตระกูลดี ฐานะดี แถมยังเข้ากับที่บ้านของฉันได้ดี แล้วทำไมฉันจะไม่แต่งละจริงไหม จะมัวรออะไร ผู้หญิงนับวันก็แก่ลงเรื่อยๆ”
“แล้วคนไหนวะ อย่าบอกนะว่ารวบหมด”
“คนโต”
“คุณอรนะเหรอ” ฐากูรนึกถึงภาพของหญิงสาวท่าทางใจดี สุภาพและทำงานเก่ง “นี่หมายความว่าตอนที่เจอกันที่ภูเก็ต นายกับเธอก็”
ประตูถูกเคาะอีกครั้ง เลขาหน้าห้องทำงา
