“ก่อนจะรับอาสาน่ะ หันดูตาม้าตาเรือเสียบ้างนะ นี่มันหนังสือพิมพ์ภาษาอังกฤษย่ะ”
อาราดายิ้มกริ่ม ยื่นมือไปรับหนังสือพิมพ์ฉบับนั้นมา แล้วก็เริ่มต้นอ่านอย่างคล่องแคล่ว ทำเอาคุณนายอึ้งไปเลย สำเนียงและการออกเสียงแบบนี้ มันธรรมดาเสียที่ไหน จรุงจิตจ้องมองเพดานนิ่งๆ ขณะหูยังคงฟังไปด้วย แต่ในสมองนั้นกลับกำลังคิดหนักว่าเธอรู้จักเด็กคนนี้ดีแค่ไหนนะ
พออ่านไปได้ไม่นานนัก คนบนเตียงก็หลับใหล หลับสนิทจนได้ยินเสียงกรนเบาๆ อาราดายิ้มบางๆจับผ้าห่มขึ้นห่มให้คนป่วยจนถึงใต้คาง
“ฝันดีนะคะคุณท่าน”
เธอไล่มองสำรวจความเรียบร้อย เมื่อสบายใจแล้ว ก็หมุนตัวจะกลับไปนั่งพักผ่อนที่โซฟา ทว่า เธอกลับถูกรวบกอดมาจากข้างหลัง พร้อมกันนั้นก็ถูกขโมยหอมแก้มไปหนึ่งฟอด
“คุณเล็ก ทำไมเพิ่งมาล่ะคะ คุณท่านรอคุณอยู่นะคะ”
ชายหนุ่มยังคงสวมเสื้อเชิ้ตตัวเดิม คลายเนกไทออกจนสบายโล่งคอ
“ก็งานยุ่งนี่ ทำไมเหรอ คุณแม่ดื้อมากจนทนไม่ได้รึไง”
