“อาราดา”
เขาคร่ำครวญถึงชื่อของหญิงสาวไม่หยุดปาก ขยับกายลงกกกอดเรือนร่างอรชรเอาไว้จนแนบแน่น หญิงสาวตวัดแขนเข้ากอดรัดแผ่นหลังของเขาเอาไว้เช่นเดียวกัน เธอรู้สึกได้ถึงความชื้นแฉะที่เขาทำเอาไว้บนหน้าท้องแบนราบของตัวเอง หญิงสาวหลับตาพริ้ม อิ่มฝัน ขณะที่เขายังพยายามจะจูบไซร้ซอกคอหอมจรุงใจของเธออย่างไม่รู้จักเบื่อ
“อาราดา ฉันมีความสุขมากเลยรู้ไหม กับเธอแล้ว มันยังมหัศจรรย์เสมอเลย”
“คุณเล็กคะ” เขาผงกศีรษะขึ้น เพื่อจะได้มองดวงหน้าแฉล้มได้ชัดตา “เรารีบออกไปจากห้องนี้กันดีกว่านะคะ เดี๋ยวเจ้าของห้องมาจะยุ่ง”
“ถ้าอย่างนั้น ไปต่อกันที่ห้องของเธอกันนะ”
เธอขมวดคิ้วจนมุ่น เม้มริมฝีปากแน่น
“น่าเกลียดจัง ทำไมไม่รู้จักพอ”
“ไม่มีวันรู้จักพอหรอก ถ้าหากว่าผู้หญิงที่กำลังกอดอยู่นี่คือเธอ”
“คงจะพูดแบบนี้อยู่เรื่อยจนติดปาก”
เขาส่ายหน้าทันที
“ไม่เลย ได้โปรดอย่าเข้าใจผิดเลยนะ ฉันสาบานได้เลยว่าพูดแบบนี้กับเธอ
