เพื่อนประชดเสียขนาดนี้ จะไม่หน้าเสียได้อย่างไร แต่อาราดารู้สึกขบขันนิดๆ แอบส่ายหน้าน้อยๆในความเจ้าเล่ห์ของวิศรุต เขาทำตัวน่าหมั่นไส้มากกว่าจะน่าสงสาร
“อ้าว จริงเหรอ ขอโทษที คิดว่านายจอดรถทิ้งไว้เสียอีก”
“ไม่รู้ไม่ผิดหรอก ถ้าอย่างนั้น เราก็ไปกันเลยสิ ไปส่งอาราดาก่อน แล้วค่อยไปส่งฉันทีหลัง”
วิศรุตลิงโลดขึ้นเล็กน้อย แอบขยับคิ้วหลิ่วตาให้เธอ
“แต่บ้านนายถึงก่อนนะ ฉันว่า ไปส่งนายก่อนจะดีกว่า ฉันจะได้ไม่ต้องขับรถย้อนไปย้อนมา”
อาราดาหัวเราะขึ้นมาอีก เขาหันมาถลึงตาใส่เธอ
“ไม่ได้นะโว้ย ฉันไม่ได้จะกลับบ้านตอนนี้นี่ เอาเป็นว่าแกไปไหนฉันไปนั่นน่ะ”
“อะไรของแกวะ”
“เอาล่ะค่ะ หยุดเถียงกันได้แล้ว” หญิงสาวตัดความรำคาญ จะได้ไม่ต้องเสียเวลาไปมากกว่านี้ “เอาเป็นว่า คุณสองคนไปด้วยกันเถอะค่ะ เพราะไอมีธุระส่วนตัวจะต้องไปทำต่อนิดหน่อย พรุ่งนี้เจอกันที่ทำงานนะคะคุณฐา ไอลาล่ะค่ะคุณวิศรุต”
เธอพูดเท่านั้นก็เดิ
