เดือนนารานิ่งค้างไปครู่หนึ่งก่อนส่ายหน้าหวือ “ฉันเป็นน้าของแกค่ะ แกน่าจะไม่สบาย แต่ไม่รู้ว่าเป็นอะไรมีอาการซึม แล้วก็ร้องไห้ไม่หยุดเลยค่ะ”
“ผมเคยพาแกมารักษาที่นี่แล้ว”
“อ้อ ค่ะ” พยาบาลพยักหน้ารับรู้ “งั้นคุณพ่อไปลงทะเบียนประวัติที่เคาน์เตอร์ ส่วนคุณน้าตามดิฉันมาค่ะ”
เดือนนาราหันมองเดวิด เขาพยักหน้าเป็นเชิงอนุญาต เธอจึงเดินตามพยาบาลไป ตอนนี้หัวใจของเธอร้อนรุ่มด้วยความสงสารหลาน ดิโน่ร้องไห้หนักขึ้นเรื่อยๆ
ระหว่างที่แพทย์ทำการตรวจ เดือนนารานั่งฟังด้วยความตั้งใจตลอด แต่คนที่คอยตอบหมอคือเดวิด เพราะเขาคือคนที่อยู่ใกล้ชิดกับดิโน่ที่สุด
“ผมเป็นลุงของดิโน่ครับ ส่วนเธอคือ” เขามองหน้าเธอแวบหนึ่ง “น้าของเด็กครับ แต่ดิโน่อยู่ในความดูแลของผม ผมเป็นคนเลี้ยงดูแกอยู่ในตอนนี้”
“นั่นมันเมื่อก่อนค่ะ แต่หลังจากนี้ดิโน่จะอยู่ในความดูแลของฉันค่ะ”
“เอ๊ะ นี่คุณทำไมพูดไม่รู้เรื่อง ดิโน่ต้องอยู่กับผม”
“ดิโน่
