เวลาล่วงเลยมาถึงสองเดือนกว่า วันนี้อาจเป็นวันสุดท้ายที่เด็กอุปการะต้องออกไปใช้ชีวิตคนเดียวตามลำพัง เพราะที่นี่ไม่ใช่บ้านของเธอ มาแค่อยู่อาศัยบ้านคนอื่นทั้งหมดสี่ปี แพรวาเตรียมย้ายห้องพักที่พวกเพื่อนช่วยหา เธอต้องออกไปสมัครหางานทำ
ทว่าทำไมวันนี้ท้องฟ้าไม่เป็นใจ หลังเรียนจบรับปริญญาเสร็จ เฟยหลงมอบของขวัญให้แพรวา ตั้งแต่ถูกสาวปฏิเสธรับรัก เขาก็เสียใจแต่พอทำใจได้ว่าเราสองคนเป็นพี่น้อง ตอนเย็นคุณท่านหลุยส์เลี้ยงอาหารเพื่อแสดงความยินดี
“น้องแพรเป็นอะไรเหรอครับ ทำไมหน้าดูซีดๆ เห็นแม่บ้านบอกพี่ว่าได้ยินเสียงน้องอาเจียนแต่เช้า แวะไปหาหมอก่อนกลับดีไหมครับ”
เฟยหลงขอทำหน้าที่พี่ชายแสนดีคนหนึ่ง เขาเองก็พยายามตัดใจจากเลิกรักแพรวา ระหว่างนั่งรถกลับบ้าน หันมาเอ่ยถามอีกฝ่ายอย่างเป็นห่วงใย สองเดือนมานี้ดูเธอเหมือนเศร้าซึม ไม่ค่อยพูดไม่ค่อยจากับใคร
“น้องแพร น้องแพรครับ”
“คะ ค่ะ”
“เนี่ยน้องแพรเหม่อล
