“ไม่ได้ไปเรียนตั้งสี่วัน แบบนี้ก็...” โอฬารลากเสียงยาวอย่างยียวน
“ก็อะไรคะ” ปลายฟ้าหยุดเดินแล้วถามเขา เหมือนตัวเองกำลังทำบางสิ่งพลาด
“ขึ้นโยกผมอย่างเร่าร้อนก็พอ” โอฬารเดินมาหยุดแล้วกระซิบข้างใบหูเธอ และเป่าลมเบาๆ เข้ารูหูของคนตัวเล็ก
“ยื๋ยยย...ขนลุก” ปลายฟ้าหดคอเกร็งหนีเขา นึกแล้วเชียวคนอย่างเขาที่ตามใจเธอมากเป็นพิเศษมักไม่ปกติ
“ฟ้าแค่ขนลุก แต่ผมอย่างอื่นลุกแล้วนะครับ” โอฬารเหลือบตามองไปที่เป้ากางเกงของตัวเอง พร้อมกับเป้าตุงที่ขยับ
ดุ๊กดิ้กไปมา
“บ้าสิคุณ!” ปลายฟ้าไม่อาจทนคนหื่นอย่างเขาได้ จึงเดินหนีออกไปที่รถ
ฮ่า ฮ่า ฮ่า...โอฬารหัวเราะร่วนตามหลังเธอไป ความทะลึ่งทะเล้นของเขา สร้างความเขินอายให้เธอ ยิ่งเวลาเมียรักอายจนหน้าขึ้นสีเรื่อ เขายิ่งมองว่ามันน่ารักเป็นอย่างยิ่ง
ปลายฟ้าหน้าบึ้งแต่แก้มขึ้นสีแดงเรื่อ ราวกับผลเชอร์รี่ เมื่อคิดถึงสิ่งเขาพูด ว่าไม่ได้หรอกเธอก็ชอบเหมือนกัน
โอ
