คลั่งรักสาวขัดดอก

บทที่4 สวัสดีครับเหยื่อเสือพร้อมล่า 1/2

หลังจากปลายฟ้าออกไปจากในห้องนอนของโอฬารแล้ว เขาก็ตรงเข้าห้องน้ำถอดกางเกง แล้วงัดน้องชายออกมาสาวรัวๆ แล้วนึกถึงหน้าปลายฟ้า หุ่นสวยๆ เต้าอวบๆ ของเธอมันทำให้เขามีอารมณ์ใคร่มากขึ้น ไม่นานนักน้ำสวาทสีขาวขุ่น ก็พุ่งออกมากระจายทั่วห้องน้ำ เขาก็ต้องอาบน้ำเพราะมันเลอะตัวเขาไปหมด

“เด็กน้อย...อย่าทำให้ฉันต้องสติแตกบ่อยๆ นะ” เขาพูดขึ้นหลังจากอาบน้ำเสร็จ เมื่อนึกถึงใบหน้าของเธอก็ทำให้เขามีความสุขขึ้นมาแล้ว

เขาเดินผิวปากลงมาด้านล่าง ก็เห็นป้าไขแสงตั้งโต๊ะอาหารกลางวันพอดี

“ป้าครับปลายฟ้าล่ะครับ” เขาไม่เห็นเธอจึงถามหา

“เมื่อกี้ยังเดินอยู่แถวนี้นะคะ เดี๋ยวป้าไปดูให้” ไขแสงไม่รู้ว่าคุณปลายฟ้าไปไหน แต่เมื่อสักครู่เพิ่งจะเดินเข้าไปหาเธอในครัว เมื่อเธอบอกว่าไม่มีอะไรให้ช่วยแล้วก็เดินหายไปเลย

โอฬารเดินไปหารอบๆ ก็เห็นเธอไปช่วยคนขับรถล้างรถอยู่ แม้ว่าตาสุขคนดูแลรถให้เขาจะห้ามแล้วก็ตาม

“ปลายฟ้ามาทำอะไรอยู่ตรงนี้” โอฬารนึกหงุดหงิดเขาไม่ได้จะให้เธอมาเป็นคนงานในบ้านเขาเสียหน่อย เขาดึงเธอออกมาแล้วเอาน้ำล้างมือให้สะอาด

“คุณโอครับ ผมห้ามแล้วเธอก็ไม่ฟัง” ตาสุขรีบฟ้องเจ้านายก่อน กลัวตัวเองจะโดนลงโทษเพราะแม่หนูจอมดื้อนี่เสียก่อน

“ก็มันว่างนี่นาคุณโอ” ปลายฟ้าพูดกับเขาเสียงขึ้นจมูก เขาให้เธอมาทำงานเธอต้องทำให้คุ้มกับเงินค่าจ้างหน่อย

“แต่ไม่ใช่มาทำงานแบบนี้ ฉันให้เธอมาเป็นผู้ช่วยฉันเท่านั้น ต่อไปหากเห็นว่าเธอแย่งงานคนงานในบ้านทำอีก ฉันจะไล่พวกเขาออกให้หมด” โอฬารนึกฉุน

“อย่านะคะ” ปลายฟ้ารีบห้าม หากเธอมาทำให้พวกเขาตกงานก็แย่กันไปใหญ่นะสิ แล้วพวกเขาจะเอาเงินที่ไหนกินที่ไหนใช้

“ต่อไปจะทำอีกไหม”

“ไม่แล้วค่ะ สัญญา” ปลายฟ้ายกนิ้วก้อยเป็นเชิงสัญญา

โอฬารเห็นดังนั้นจึงยกนิ้วตัวเองเกี่ยวก้อยกับเธอเช่นกัน

“สัญญาแล้วนะ ใครผิดคำสัญญาต้องโดนลงโทษ” โอฬารพูดกับเธอด้วยรอยยิ้มที่แฝงด้วยความสุข ไม่คิดว่าตัวเองต้องมาลดอายุให้เด็กเท่าเธอ คิดแล้วเหมือนตัวเองเป็นเด็กโข่งเลย คิดจะมีเมียเด็กต้องขยันเอาใจเก่งๆ สินะ

“แน่นอนค่ะ” ปลายฟ้าไม่รู้สึกว่ามาอยู่ที่นี่จะลำบากอะไร โอฬารดีกับเธอมากจริงๆ อบอุ่นเหมือนอยู่บ้านญาติ ทั้งที่เมื่อก่อนอยู่บ้าน มีพ่ออยู่ด้วยแต่ว่าโครตเหงาเลย ตอนนี้กลับรู้สึกว่าตัวเองมีความสุขมากกว่าอยู่บ้าน คนที่นี่ดูแลเธอดียิ่งกว่าลูกคุณหนูเสียอีก

“ไปกินข้าวเป็นเพื่อนฉันหน่อย” โอฬารจูงมือปลายฟ้าเข้าบ้านไปเพื่อทานอาหารกลางวัน

“โอ้โห คุณโออาหารน่าทานจังเลยค่ะ” ปลายฟ้าเห็นอาหารบนโต๊ะส่วนใหญ่มีแต่ของชอบของเธอทั้งนั้นเลย ตั้งแต่แม่ตายไปก็ไม่เคยได้กินอาหารที่ตัวเองชอบเลยสักครั้ง

“ชอบไหม” โอฬารถามเธอ เขาให้คนไปสืบประวัติทั้งยังสิ่งที่เธอชอบกินไม่ชอบกิน เรียกได้ว่าทุกสิ่งที่เกี่ยวกับเธอเขาล้วนรู้หมด

“ชอบมากเลยค่ะ ตั้งแต่แม่ไม่อยู่กับฟ้า ก็ไม่เคยได้กินอาหารแบบนี้อีกเลย” อยู่ๆ เธอก็นึกถึงแม่ขึ้นมาเสียดื้อๆ น้ำตาจึงเอ่อคลอที่หน่วยตา

“มีคุณโออยู่นี่ไง เดี๋ยวจะขุนให้อ้วนเลย” น้ำเสียงเครือของเธอทำให้เขาอดสงสารไม่ได้ ได้แต่เอามือลูบหัวเธอเพื่อให้กำลังใจ

“มานี่คุณโอตักให้ กินเยอะๆนะ อยากกินอะไรก็บอกป้าแสงได้เลย เดี๋ยวป้าแสงจะทำให้ทุกอย่าง” โอฬารที่ไม่อยากเห็นน้ำตาของเธอมากที่สุด อยากเห็นแต่รอยยิ้มของเธอเสียมากกว่า

“ขอบคุณค่ะ” ปลายฟ้ารู้สึกดีใจที่โอฬารดีกับเธอมากจริงๆ นี่เหมือนบ้านมากกว่าบ้านของเธอที่อยู่มาตั้งแต่เกิด เธอทานมันทุกอย่างจนแน่นท้องไปหมด โอฬารก็ขยันตักให้เธอ ยิ่งรู้ว่าเธอชอบอะไร เขาก็ตักให้ไม่หยุด ต้องบอกให้พอ

“คุณโอฬารคะ ปลายฟ้าว่าปลายฟ้าน่าจะท้องแตกตายก่อนแล้วล่ะค่ะ คุณพ่อคงได้มาเห็นปลายฟ้าอีกทีตอนอ้วนเป็นหมู จำลูกสาวตัวเองไม่ได้แน่ๆ หากป้าแสงทำแต่ของชอบของฟ้าทุกวัน” เธอพูดกับเขาหลังจากไม่มีแรงยัดลงกระเพาะได้อีกแล้ว เพราะมันจะออกปากแล้ว นี่เรียกได้ว่าใช้โควตาการกินทั้งอาทิตย์ หมดภายในมื้อเดียวก็ว่าได้

“อ้วนที่ไหน ผอมแห้งขนาดนี้” โอฬารที่ยังคิดว่าเธอผอมไปหน่อย อาจจะเพราะทำงานหนักมาตลอด นึกแล้วโมโหนิติกรนัก ปล่อยให้ลูกสาวคนเดียวลำบากได้อย่างไร แล้วกลางค่ำกลางคืนปล่อยให้ออกไปขายของคนเดียว ไม่รู้จักห่วงลูกสาว

“สูง165 หนัก 45 หุ่นดีมากเลยค่ะ ไม่อยากอ้วนไปกว่านี้แล้ว” ปลายฟ้าไม่อยากให้ตัวเองอ้วน อยากหุ่นดีไปนานๆ จะได้หาซื้อเสื้อผ้าง่ายหน่อย ยิ่งมือสองเธอซื้อเป็นประจำ

“ต้องเพิ่มอีก5 กิโล ไม่งั้นไม่ยอม ฉันจะขุนเธอขึ้นมาให้ได้” แม้ว่าความอวบอ้วนเธอจะไปลงนมเสียหมด แต่ทว่าเขาก็อยากให้เธอมีน้ำมีนวลกว่านี้หน่อย