ใครเขาถามกันแบบนี้
1364 Words
“เขาเป็นใครเหรอกานต์ว่าหน้าเขาดูคุ้นๆ นะ”
“คนส่งของร้านวัสดุในเมืองนะ”
“พิมพ์ไปรู้จักเขาได้ยังไงหรือเขามาจีบ เพื่อนกานต์นี่เสน่ห์ไม่เบาเลยนะกลับมาอยู่บ้านได้ไม่ถึงเดือนก็มีหนุ่มหล่อมาจีบแล้ว”
“จีบที่ไหนกันล่ะ นายนั่นกวนประสาทพิมพ์ตั้งแต่เอาของมาส่งที่บ้านเมื่อวานแล้ว”
“เขาหล่อดีนะ”
“ก็หล่อแต่อย่าให้อ้าปากเชียวแหละ”
“โอ๊ะ ได้แล้วพิมพ์” กานต์พิชชารีบตะโกนด้วยความดีใจเมื่อตอนนี้ลูกโป่งแตกจนครบจำนวนที่จะได้ตุ๊กตา
“ไปเลือกสิครับว่าจะเอาตัวไหน”
“ขอบใจนะคุณเก่งมากจริงๆ”
“ฉันว่าฟลุกมากกว่ามั้ง” พิมพ์พันดาวไม่อยากเชื่อ
“นั่นมันแค่ตัวแรกครับหนูพิมพ์ เดี๋ยวตัวต่อไปจะตามมา”
ตรัยคุณมองหน้าเธอแล้วยิ้มมุมปากก่อนจะหันไปปาลูกโป่งต่อแล้วเขาก็ทำให้สองสาวได้ตุ๊กตาอีกตัวและอีกตัว
ตอนนี้ทั้งสองคนได้มาถือคนล่ะสี่ตัวแล้วจึงบอกเขาหยุดเพราะไม่อยากได้มากกว่านี้
“คุณได้แล้วแต่ผมยังไม่ได้เลยนะ”
“นายจะเอาด้วยเหรอ”
“ก็แน่สิ”
“งั้นปาสิเดี๋ยวฉันจ่ายค่าลูกดอกให้ นายอยากได้ไปทำไมจะเอาไว้เล่นเองเหรอ” พิมพ์พันดาวยิ้มเมื่อจินตนาการถึงผู้ชายตัวโตนั่งเล่นตุ๊กตา
“ขอบคุณครับหนูพิมพ์ทั้งสวยทั้งใจดีเลยนะครับ ผมอยากได้ตุ๊กตาไปให้ผู้หญิงที่ผมชอบ”
“จะจีบสาวแต่ไม่ลงทุนสินะ”
“ก็ผมลงแรงแล้วนี่ครับ ว่าไงล่ะหนูพิมพ์ยังจะจ่ายให้ไหม”
“จ่ายสิ นายจะเอาหลายๆ ตัวก็ได้นะเธอน่าจะชอบ”
“ตัวเดียวก็พอแล้วครับ” ตรัยคุณปาได้ครบก็เลือกตุ๊กตารูปเต่าตาโตมาหนึ่งตัว
“ขอบคุณมากนะคะ ถ้าไม่ได้คุณเราคงหมดไปเยอะแน่”
“ไม่เป็นไรครับ” เขายิ้มอย่างเป็นมิตรให้กานต์พิชชาก่อนจะหันมามองหน้าพิมพ์พันดาวที่ตอนนี้กำลังสนใจแต่ตุ๊กตาในมือ
“คุณอายุเท่าไหร่เหรอหนูพิมพ์ทำยังชอบตุ๊กตาเหมือนเด็กอยู่เลย”
“มันใช่เรื่องที่ควรถามผู้หญิงไหมเรื่องอายุไหม ถึงฉันจะอายุมากแล้วแต่ชอบตุ๊กตามันก็ไม่แปลก ผู้หญิงก็ชอบกันทั้งนั้น”
“แต่ส่วนใหญ่คนอายุเยอะเขาจะซื้อเอานะครับ ไม่มีใครมายืนปาลูกโป่งให้เมื่อยหรอก”
“ก็มันท้าทายดีไงล่ะ แต่ใครจะคิดว่ามันปายาก นายสอนฉันได้ไหมฉันอยากจะปาเก่งๆ”
“เอาไว้ผมว่างๆ ผมจะสอนแล้วกันนะครับ ตอนนี้ผมต้องไปก่อน”
“แล้วนายจะสอนที่ไหนนี่มันคืนสุดท้ายแล้วนะ”
“เดี๋ยวเราก็เจอกันครับ ผมไปก่อนนะไม่อยากให้สาวๆ รอนาน”
พอตรัยคุณเดินไปแล้วกานต์พิชชาที่เพิ่งวางสายจากคนรักก็เพิ่งนึกได้ว่าลืมถามชื่อของคนที่ช่วยปาลูกโป่งให้
“เขาไปไหนแล้วล่ะพิมพ์”
“รีบไปหาสาวๆ น่ะ คงจะนัดไว้หลายคน”
“น่าเสียดายนะ ไม่น่ารีบมีแฟนเลย”
“กานต์ชอบเขาเหรอ”
“ไม่ใช่สักหน่อยกานต์จะเชียร์ให้พิมพ์ต่างห่างเขาหล่อดีเหมาะกับคนสวยๆ อย่างพิมพ์เลย”
“เขาก็หล่อ แต่นิสัยเจ้าชู้แบบนี้พิมพ์ไม่ชอบเลย”
“ถ้าเขานิสัยดีพิมพ์ก็จะชอบเขาเหรอ”
“ไม่รู้สิพิมพ์ยังไม่เคยชอบใครจริงจังเลยตั้งแต่เลิกกับพี่หมอ”
“นี่ยังไม่ลืมเขาอีกเหรอ”
“รักแรกมันลืมยากนะ”
“ที่ขอย้ายกลับมาก็เพราะเรื่องนี้ด้วยหรือเปล่าล่ะ”
“ไม่หรอก พิมพ์ทำเรื่องย้ายก่อนที่เขาจะมาทำงานที่นั่น แต่ก็ดีนี่ไม่ต้องทำงานที่เดียวกัน”
“กานต์รู้มาว่าเขากับแฟนกำลังมีปัญหากัน พี่หมอผู้หญิงกำลังขอหย่าน่ะ”
“ก็เห็นรักกันดีนี่ทำไมถึงจะหย่าล่ะ”
“ก็พี่หมอชายเขาเจ้าชู้ไม่เลิกไงล่ะ ใครจะทนได้”
“นิสัยผู้ชายก็แบบนี้แหละเจ้าชู้ ยกเว้นก็แต่คุณตะวันของกานต์แล้วเมื่อไหร่จะพามาเจอพิมพ์สักทีล่ะ อยากเจอว่าที่เพื่อนเขยจังเห็นแต่ในรูปมานาน”
“น่าจะเร็วๆ นี้แหละรอว่างตรงกันก่อนช่วงนี้งานเขาเยอะ”
“พิมพ์อยากเจอตัวจริงของคนที่พาเพื่อนพิมพ์ลงจากคานจัง”
“ถ้ากานต์ลงจากคานแล้วทีนี่ก็เหลือแค่พิมพ์แล้วนะ รีบหาแฟนสักทีสิ”
“ถ้ามันหาง่ายพิมพ์ก็คงไม่โสดมาถึงทุกวันนี้หรอก”
“ที่ไม่ยอมคบใครไม่ใช่เพราะรอพี่หมออยู่ใช่ไหม”
“ไม่เลยพิมพ์เจ็บจำแต่ที่บอกว่ารักแรกมันลืมยากก็ไม่ใช่เพราะรักอยู่แต่เพราะเข็ดกับผู้ชายเจ้าชู้ต่างหากล่ะ”
“ได้ยินแบบนี้ก็โล่งใจหน่อย กานต์ล่ะกลัวพิมพ์จะกลับไปหาเขาถ้าเขาโสด”
“ไม่มีทางหรอก ต่อให้จะต้องเกาะอยู่บนคานคนเดียวพิมพ์ก็ยอม”
“สวยๆ อย่างพิมพ์เดี๋ยวหนุ่มๆ ในอำเภอก็พากันมารุมจีบว่าแต่จะมีใครกล้าฝ่าด่านคุณพ่อตาไปได้กันบ้าง”
“พิมพ์ว่ายากนะ เพราะคนในอำเภอส่วนใหญ่ก็จะเรียนมากับพ่อทั้งนั้นแล้วใครมันจะกล้ามาจีบลูกสาวอาจารย์ฝ่ายปกครองกันล่ะ”
“ไม่แน่นะ ถ้าคนนั้นเขาชอบพิมพ์จริงๆ เขาก็คงหาทางเอาชนะใจอาจารย์เพิ่มศักดิ์ได้ไม่อยาก”
“พิมพ์ก็หวังว่าจะมีสักคนที่กล้าพาพิมพ์ลงจากคาน”
“กานต์เอาใจช่วยนะ เดี๋ยวจะลองถามคุณตะวันดูว่ามีเพื่อนที่หล่อๆ แล้วยังโสดอยู่ไหมจะได้พามาแนะนำให้พิมพ์รู้จัก”
“เดี๋ยวนี้หัดทำตัวเป็นมาสื่อแล้วเหรอกานต์”
“ก็กานต์กลัวพิมพ์จะเหงาอยู่คนเดียวบนคานนี่ ลงมาเถอะแล้วจะรู้ว่าข้างล่างมันมีความสุขมาก”
“เฮ้อ อิจฉาคนมีแฟนจัง พิมพ์ไม่อยากคุยเรื่องนี้แล้วเราไปหาของกินกันดีกว่านะ ไม่ได้มางานวัดหลายปีแล้วมีแต่ของน่ากินทั้งนั้นเลย”
พิมพ์พันดาวมาหยุดที่ร้านขายขนมถังแตกที่มีเด็กสาวสามคนยืนรออยู่ก่อนหน้า หนึ่งในสามหันมามองคนที่ยืนอยู่ข้างหลังแล้วยิ้มให้ก่อนจะมองตุ๊กตาในมือ
“พี่พิมพ์ได้ตุ๊กตามาเยอะเชียวค่ะ พี่ไปปาลูกโป่งมาใช่ไหมคะ” พลอยมนทักทายพี่สาวข้างบ้าน
“ใช่คะ พลอยรู้ได้ยังไงคะ” พิมพ์พันดาวถามอย่างแปลกใจ
“ก็ร้านนี้หนูกับน้าก็ไปปามาเหมือนกันค่ะ”
“หนูได้เยอะไหม” หญิงสาวถามเพราะในมือของเด็กไม่มีตุ๊กตาเลยสักตัวเธอเลยคิดจะแบ่งให้
“เยอะค่ะ”
“แล้วอยู่ไหนล่ะคะ”
“น้าเอาไปเก็บที่รถค่ะ พี่ชอบตุ๊กตาเหมือนกันเหรอคะ”
“ใช่สิ มีผู้หญิงที่ไหนบ้างล่ะที่ไม่ชอบตุ๊กตา”
“มีนะคะ ยายของหนูไงคะท่านชอบบ่นว่ามันเยอะ มันรกห้อง”
“แล้ววันนี้หนูได้ไปเยอะไม่กลัวโดนยายดุเอาเหรอ”
“ไม่ค่ะ เพราะหนูจะเอาแค่สามตัวส่วนที่เหลือก็จะให้คุณครูที่โรงเรียนเอาไปบริจาคให้เด็กบนดอยค่ะ”
“ดีจัง พี่แบ่งของพี่ให้เอาไปบริจาคสองตัวได้ไหมคะพลอยถือไหวไหม ถ้าไม่ไหวพี่จะเอาไปให้ที่บ้าน”
“จริงเหรอคะพี่พิมพ์ทั้งสวยทั้งใจดีเลยค่ะ ขอบคุณมากๆ นะคะ”
เธอและเพื่อนส่งตุ๊กตาให้กับพลอยมนคนละสองตัวแล้วเก็บไว้ที่ตัวเองอีกสองตัว
“หนูไปก่อนนะคะพี่พิมพ์” เพื่อนของเธอได้ขนมถังแตกพอดีเธอกับเพื่อนจึงขอตัวไปหาน้าชายที่นั่งรออยู่ที่ร้านขนมจีน
- Writer
