ล้อทั้งสี่หยุดตรงหน้าโถงทางเข้าประตูคฤหาสน์ เขาพาเธอกลับมาที่นี่ใช้เวลาเพียงไม่นานเพราะถนนกลางคืนค่อนข้างโล่ง เหมันต์ก็เหยียบคันเร่งโดยไม่สนใจว่าเกินกว่าที่กฎหมายกำหนดหรือไม่ คนตัวเล็กรีบปลดเข็มขัดนิรภัยออกก่อนจะเปิดประตูลงจากรถทันที คนขับเห็นแบบนั้นก็รีบลงตาม ฟางข้าวสาวเท้าเพื่อหวังจะเข้าห้องนอนของตัวเองทว่าก็ถูกฝ่ามือใหญ่ของคนด้านหลังดึงไว้ก่อน เธอตวัดสายตาเย็นชามองหน้าเขาก่อนจะเบิกตากว้างเพราะเหมันต์รวบตัวของเธอและอุ้มฟางข้าวพาดบ่าแกร่งจนเธอร้องลั่น
“คุณเหมันต์!! ปล่อยข้าวนะคะ คุณจะทำอะไร!”
เขาทำหูทวนลม ร่างกำยำเดินแบกหญิงสาวดุ่มๆ ตรงไปยังบันไดไปชั้นสอง เขานิ่งเสมือนแบกปุยนุ่นอย่างไรอย่างนั้น ฟางข้าวทั้งดีดดิ้นและตะโกนขอความช่วยเหลือ แต่ตอนนี้ดึกมากแล้ว ทุกคนเข้าห้องนอนกันหมด แต่ถึงจะมีคนออกมาก็ไม่มีใครช่วยเธอ
“ข้าวบอกให้ปล่อย!”
“หุบปาก”
เขาสั่งให้เธอหุบปากจนนับครั้งไม่ถ้วน
