ของราเชนทร์ทำเอาดาริยาร้อนผะผ่าวไปทั้งร่าง ยอมให้แรงพิศวาสดึงดูดเขากับหล่อนเข้าหากันด้วยความลืมตัว
“อย่าค่ะ... ”
ดาริยากระชากริมฝีปากหนีจูบของราเชนทร์ที่บดเคล้าเข้ามาอย่างร่อนเร่าหิวกระหาย
“ผม... ผมขอโทษครับ”
ระเชนทร์ขยับออกมา
“คุณกลับไปเถอะ”
หล่อนขยับลงมาจากโซฟา แม้พยายามควบคุมน้ำเสียงให้เป็นปกติ แต่นาทีนี้ไม่ไล่ก็เหมือนไล่
“ผม... ผมขอโทษที่จูบคุณ ขอโทษถ้ามันทำให้คุณโกรธ”
ราเชนทร์ตามไม่ทันอารมณ์ที่เปลี่ยนไปของหล่อน เมื่อกี้มันเกือบจะดีอยู่แล้วเชียว
“ไม่โกรธค่ะ”
“คุณแน่ใจนะว่าข้อเท้าโอเคแล้ว”
ราเชนทร์อารมณ์ค้างอย่างแรง ดูท่าทางก็รู้ว่าเขายังไม่อยากกลับ
“ค่ะ... ”
ดาริยาพยักหน้า เหมือนรู้ว่าถ้าขืนราเชนทร์ยังไม่ยอมกลับออกไป... จะเกิดอะไรขึ้นต่อจากนี้?
“ถ้ามีอะไรก็เรียกผมนะครับ”
ราเชนทร์ทำหน้าผิดหวัง สุดท้ายก็จำต้องเดินกลับบ้าน เขาหันมามองหล่อนตาละห้อย แต่ดาริยาก็ใจแข็งไม่เหนี่
