“แหม มีคู่หมั้นแล้วก็ไม่บอก แต่ก็แค่คู่หมั้นเดี๋ยวก็เลิกกันได้ใช่ไหมคะ” พันทิวายังไม่ยอมหยุด
“คุณโดมินิก ถ้าอยากจะเลิกกับฉันเมื่อไหร่ ช่วยบอกด้วยนะคะ”
นภัสรดาสะบัดเสียงขุ่น ปัดแขนเขาออกจากการโอบไหล่ เดินหนีกลับมายังโต๊ะที่เพื่อนๆ รออยู่ ไม่ทันจะได้นั่งลงคนตัวโตก็ตามมานั่งข้างๆ รั้งร่างบางมากอดไว้แน่น ไม่สนสายตาของเพื่อนร่วมโต๊ะทั้งสองที่กำลังมองมาจนตาแทบถลน
“ปล่อยนะ ไปไกลๆ เลย ไปอยู่กับยายพันทางโน่น”
นภัสรดาหน้างอ ทำตาเขียวใส่คู่หมั้นหนุ่มอย่างงอนจัด ผลักไสเขาออกห่างแล้วยกแก้วไวน์ที่ติดมือมาด้วยมาดื่มรวดเดียวจนหมดแก้ว ก่อนจะวางแก้วเปล่าลงบนโต๊ะด้วยอาการกระแทกกระทั้น เธอสะบัดหน้าหนี ยกมือกอดอกหันหลังให้เขา อาการแบบนั้นเรียกรอยยิ้มจากคู่หมั้นหนุ่มจนตาพราว
“ผมว่าหนูฟ้าคงจะงอนผมเข้าแล้ว ผมขอตัวพาเธอกลับไปปรับความเข้าใจที่บ้านก่อนนะครับ”
โดมินิกบอกแพททริคและมินตรา ก่อนจะลุกขึ้นอุ้มสา
