คนเจ็บนอนหลับตานิ่งอยู่นานถึงสามวันสามคืน ปล่อยให้คนเฝ้ารอได้แต่มองร่างบนเตียงอย่างห่วงใย นภัสรดาอาสาทำตัวเป็นพยาบาลดูแลคู่หมั้นหนุ่มด้วยตัวเอง เธอหอบเสื้อผ้ามานอนเฝ้าเขาที่โรงพยาบาลตั้งแต่คืนแรก สามวันสามคืนยาวนานราวกับสามปีสำหรับหญิงสาว ในที่สุดเขาก็ฟื้นขึ้นมาในวันที่สี่ซึ่งตรงกับวันเกิดของเธอพอดี เขากลายเป็นของขวัญวันเกิดที่มีค่าที่สุดเท่าที่เธอเคยได้รับมา
“นภัสรดา...” เสียงแหบพร่าของคนบนเตียง เรียกหาหญิงในดวงใจ
“ฟ้าอยู่นี่ค่ะคุณโดมินิก” นภัสรดารีบเข้าไปจับมือเขาไว้ด้วยความดีใจ “คุณฟื้นแล้ว รู้ไหมว่าฟ้าห่วงคุณแค่ไหน”
ร่างกายร้าวระบมจากบาดแผลยามขยับตัวก็ปวดไปหมด โดมินิกฝืนความเจ็บลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ เขาอยากมองหน้าคู่หมั้นสาวให้ชื่นใจ นาทีนี้คนเจ็บแทบลืมความเจ็บปวดทางกายไปหมดสิ้น ปรารถนาเพียงได้ยลใบหน้างดงามอ่อนใสของเธอเท่านั้น เขารู้ว่าตัวเองรอดตายแน่แล้ว ที่นี่คงเป็นโรงพยาบาล คิ้วดกห
