“คุณหัวแตกเลือดไหล เดี๋ยวฉันไปตามหมอมาดูอาการก่อนนะคะ อยู่ตรงนี้นิ่งๆ อย่าขยับนะคะ” เธอรีบวิ่งออกไปตามหมอมาดูอาการของเขา
โดมินิกนิ่วหน้ายกมือกุมบาดแผลตรงศีรษะ เขาสูดปากด้วยความเจ็บ นึกโมโหตัวเองที่ซุ่มซ่ามจนหกล้ม ชายหนุ่มหลับตาลงเอนหลังนอนรอหมอมาตรวจ เสียงประตูเปิดพร้อมกับเสียงฝีเท้าคนหลายคนเข้ามาในห้องทำให้เขาลืมตาขึ้น โดมินิกกะพริบตาแรงๆ ไล่ความปวดหน่วงตรงบาดแผลให้คลายลง
“คุณ เอ่อ... คุณพยาบาลออกไปรอนอกห้องก่อนครับ เดี๋ยวหมอจะดูอาการของคนเจ็บเอง” นายแพทย์ผู้รักษา บอกกับนางพยาบาลพิเศษ
พยาบาลพยักหน้ารับคำ ยอมออกไปรอนอกห้องตามคำสั่ง ปล่อยให้นายแพทย์และพยาบาลอีกคนดูแลบาดแผลของคนเจ็บเอง เมื่อเดินออกมาด้านนอกก็พบคุณมาเรียและคุณนิโคไลน์เดินมาพอดี
“ทำไมออกมาอยู่นอกห้องจ๊ะ แล้วตาโดมล่ะ” คุณมาเรียเอ่ยถาม
“เมื่อกี้คุณโดมินิกหกล้มค่ะ หัวกระแทกจนแผลที่ศีรษะเลือดไหล”
นางพยาบาลสาวตอบเสียงเบ
