29 มุมอ่อนโยนที่ซ่อนอยู่
วันต่อมา
แสงแดดอ่อนๆ ของยามเช้าสอดส่องผ่านกระจกเข้ามาในเพนท์เฮาส์หรู มินมินกำลังยืนทำอาหารเช้าตามเคย พยายามข่มอาการอ่อนเพลียจากการป่วย ลากสังขารให้ลุกจากเตียงนอนมาทำอาหารเช้าให้ภาคิน
เธอเดินเซๆ มาที่ห้องครัว แม้จะรู้สึกเวียนหัวและร่างกายไม่ค่อยมีแรง แต่ยังคงตั้งใจที่จะทำอาหารเช้าให้ภาคินตามปกติ มือเล็กเอื้อมไปเปิดตู้เย็นหยิบวัตถุดิบต่างๆ ออกมา
ขณะกำลังเริ่มลงมือทำอาหาร มือของเธอกลับสั่นและมีอาการเวียนหัวเพิ่มขึ้นจนต้องหยุด และพยายามหายใจลึกๆ เพื่อควบคุมตัวเอง แต่ทุกอย่างดูเหมือนจะยากขึ้นเรื่อยๆ
ภาคินที่เพิ่งทำอะไรเสร็จเดินออกมาจากห้องนอน สายตาคมกริบมองเห็นมินมินกำลังยืนทำอาหารในโซนห้องครัว
“ทำอะไร” เขาเอ่ยถามมินมิน แต่พอเมื่อเห็นเธอเริ่มเซเกือบจะเสียการทรงตัว จึงรีบเดินเข้าไปจับแขนเธอเพื่อพยุงไม่ให้ล้ม
“คะ…คุณภาคิน...” เธอหันมามองเขา ใบหน้าของเธอยังซีดเซียว
