31 เริ่มห่วงใย
เช้าวันต่อมา
แสงแดดอ่อนๆ สาดส่องผ่านทางหน้าต่างของห้องนอนของมินมินเข้ามา คนตัวเล็กที่นอนหลับอยู่ค่อยๆ ลืมตาขึ้นช้าๆ ความรู้สึกอ่อนเพลียจากคืนที่ผ่านมายังคงหลงเหลืออยู่ ความอบอุ่นจากบางอย่างทำให้คนป่วยเริ่มมองหาต้นตอ
“!!!!”
เธอเบิกตาโพลงอย่างตกใจ หัวใจที่นิ่งสงบเต้นแรงอย่างบ้าคลั่ง หลังจากพบว่าตัวเองนอนกอดภาคินอยู่! โดยแขนของเธอวางพาดบนหน้าท้องแกร่งของเขา เธอไม่เคยใกล้ชิดภาคินขนาดนี้มาก่อน และตอนนี้เธอกำลังนอนกอดเขาโดยไม่รู้ตัว พยายามตั้งสติและขยับแขนออกให้เบาที่สุด เพราะกลัวเขาตื่นขึ้นมาก่อน แต่ทว่า…
ภาคินที่นั่งหลับอยู่ลืมตาตื่นขึ้นมา ดวงตาคมกริบมองไปที่มินมินทันที ทำให้คนตัวเล็กหยุดชะงักการกระทำดังกล่าวลงด้วยความตกใจ
“ขะ…ขอโทษค่ะ” เธอพูดพร้อมกลับรีบดึงแขนออกจากตัวเขา
บ้าจริง… ไหงเป็นแบบนี้ไปได้ อยากเขกหัวตัวเองแรงๆ สักที ไม่รู้เลยว่าเผลอกอดเขาตอนไหน รู้ตัวอีกทีก็ตอ
