16 สมบัติของฉันคนเดียว
มินมินยืนแต่งตัวให้ภาคินด้วยความเกร็ง มือเล็กติดกระดุมเสื้อขึ้นปิดแผงอกแน่นหนันอย่างสั่นๆ พยายามไม่มองสิ่งล่อแหลมตรงหน้า ลำพังแค่แต่งตัวให้ก็สั่นใจมากโขแล้ว
ทำไมอากาศถึงร้อนผิดปกตินะ…
รีบแต่งตัวให้เขาเสร็จเร็วๆ จะได้ผ่านสถานการณ์นี้ไปไวๆ แต่ทำไมยิ่งรีบยิ่งรู้สึกช้ากว่าเดิม
หมับ!
ภาคินคว้ามือของมินมินที่กำลังติดกระดุมเสื้อให้เอาไว้ สายตาคมกริบมองเจ้าของใบหน้าสวยหวานนิ่งๆ สัมผัสเพียงแค่นั้นสามารถทำหัวใจดวงน้อยสั่นไหวได้ไม่ยาก
“คะ…คะ?”
“จะรีบติดกระดุมไปไหน”
“มะ…มินมินกลัวคุณรีบ มะ…เมื่อกี้เห็นคุณดูหงุดหงิดที่มินมินลองชุดเสร็จช้า”
“เมื่อกี้ส่วนเมื่อกี้ ตอนนี้ส่วนตอนนี้ ฉันบอกเธอเหรอว่ารีบ?”
เธอสั่นหน้า จังหวะที่เขาเลื่อนมือขึ้นแล้วใช้นิ้วเกลี่ยแก้มใส ทำเอาเธอเผลอสะดุ้งเฮือกขึ้นมาทันที
“ตกใจอะไรหืม?”
น้ำเสียงฟังดูนุ่มนวล หากแต่สายตาที่มองหญิงสาวดูราวกับเสือร้
