สยบรักเลขา

รู้สึกผิด

มะปรางนั้งที่เก้าอี้ ธนาขยับเข้ามายืนใกล้ๆเขาก้มลงแกะผ้าที่หมอปิดไว้ออก และค่อยเอาสำลีซับแผลให้แห้ง ดีว่าแผลอยู่แถวโคนผมพอดีเลยไม่น่ากังวนรอยแผลเป็นเท่าไหร่

"หมอบอกห้ามให้แผลเปียกน้ำ นี้คุณเล่นมาซะชุ่มเลย"

"ดิฉันก็พยายามแล้วนะคะ"

"นี้ขนาดพยายามยังขนาดนี้"

เขายังบ่นเธอต่อ มะปรางนั้งหน้าบูดที่ถูกเขาบ่น

"นั้งดีๆสิคุณ"

เขาบอกพร้อมกับจับศรีษะเธอให้เข้ามาใกล้เขา หน้าเธอแทบจะชนกับอกกว้างของเขาอยู่แล้ว

"เสร็จหรือยังคะ"

ธนามองคนที่ถูกดึงให้มาชิดกับอกเขาขำๆความจริงเสร็จตั้งนานแล้วเขาแค่อยากแกล้งเธอเฉยๆ

~~~เงียบ~~~

มะปรางเงยหน้าขึ้นมองดูเขาว่าทำไมเงียบจัง เห็นว่าเขามองเธออยู่ก่อนแล้ว

"เสร็จแล้วทำไมไม่บอกละคะ"

เธอรีบถอยตัวออกหางจากเขา

"ก็คิดว่าอยากอยู่ใกล้ผม"

เขาพูดยิ้มๆ พร้อมกับถอยออกมาเก็บอุปกรณ์ทำแผลเข้าที่

มะปรางเดินกลับไปนอนที่โซฟาตัวเดิม

"ปรางนอนตรงนี้เลยก็แล้วกันนะคะคืนนี้"

"ตามสบายครับ"

เขาบอกพร้อมทั้งนั้งลงทำงานอยู่ข้างๆเธอเหมือนเดิม

"ปรางจะนอนแล้วนะคะ"

เธอย้ำกับเขา

"ก็นอนสิ"

"แล้วเจ้านายไม่ไปนอนละคะ"

"ผมอยู่เป็นเพื่อน"

"ไม่เป็นไรค่ะ ปรางดีขึ้นแล้วไม่มีไข้แล้วด้วย"

"คุณนอนเถอะเดียวผมนั้งทำงานแปบหนึ่ง"

เขาบอกอย่างตัดบท

มะปรางทำได้แค่นอนหลับตานิ่งๆ

(เล่นมานั้งเฝ้าอยู่แบบนี้จะนอนหลับไมก่อนเถอะ)

มะปรางนอนพลิกตัวไปมา

"นอนไม่หลับหรือไง"

เขาถาม

"ก็ปรางเพิ่งตื่นมาเองนี้คะ มีงานให้ปรางช่วยไหม"

เธอมองเขาตาแป๋วอย่างรอคำตอบ

"ช่วยยย..."

มะปรางเตียมตัวกำลังจะลุกขึ้นนั้ง

"ช่วย..ให้กำลังใจผมก็พอ"

เขาพูดต่อ มะปรางที่กำลังจะลุกขึ้นนั้งถึงกับนอนลงเหมือนเดิน

"เฮ้ออ...เจ้านายคะ เป็นตัวของตัวเองเถอะค่ะปกติใช้งานปรางไม่ได้เว้นว่าง หรือคนที่ไม่สบายจะเป็นเจ้านาย"

มะปรางแกล้งลุกขึ้นนั้งทำหน้าตาตื่น

"ผมเห็นคุณไม่สบาย ผมก็อยากให้คุณพักผ่อน"

ธนามองเลขาของเขา ที่ตอนนี้คงจะลืมตัวไปว่าตัวเองไม่ได้ใส่เสื้อชั้นใน เล่นเอาเขาหายใจติดๆขัดๆอยู่เหมือนกัน

(เฮ้ออ....เจ้าตัวจะรู้ไหมว่ามันน่ามองขนาดไหน)

ภาพวันนั้นมันย้อนกลับมาในหัวเขา

แต่ดูเหมือนเจ้าตัวจะคิดได้ เธอเอาผ้าห่มมาพันตัวไว้ ทำให้เขาหายใจสะดวกขึ้นหน่อย

"เจ้านายทำงานดึกแบบนี้ทุกวันเลยหรอคะ"

เธอถามเขา

"แล้วแต่..."

เขาตอบสั้นๆ ให้เธอไปขยายความเอาเอง

มะปรางพยักหน้าถึงแม้จะงงกับคำตอบของเขา

"แล้วคุณละ ..ทำไมต้องอยากมีแฟน"

เขาย้อนถามเธอ และก็จ้องหน้าเธออย่างจริงจังจนเธอเริ่มทำหน้าไม่ถูก

"เอ้ออ...ก็ไม่ได้อยากมีขนาดนั้นหรอกค่ะ ปรางง่วงแล้วขอนอนก่อนนะคะ"

เธอตอบเรียงๆ จะให้บอกว่าไงใครเขาถามกันแบบนี้

"จะนอนก็ได้ผมจะได้นอนคุยด้วย"

มะปรางที่กำลังจะล้มตัวลงนอนรีบนั้งตัวตรงทันที

"แต่ก็ยังไม่ค่อยง่วงเท่าไหร่หรอกค่ะ"

เธอยิ้มแห้งๆส่งให้เขา

"ไม่ค่อยอยากมีเท่าไหร่แต่ก็อยากมี"

เขาวนกลับมาถามเรื่องเดิม

"เฮ้ออ...เจ้านายคะปรางก็อยากมีความรักกับเขามั่ง เพื่อนๆมันบอกว่าปรางจะแก่เเห้งเหี่ยวพอถึงเวลานั้นก็ไม่มีใครเอาแล้ว"

เธอทำหน้าคิดหนัก พูดถึงเรื่องนี้ทีไรเธอก็เครียดทุกที เพราะถึงเวลามีคนมาจีบเธอจริงๆเธอกลับไม่ถูกใจใครเลย

"แล้วตอนนี้มียัง"

"จะเอาเวลาไหนไปมีละคะ หนึ่งอาทิตย์มีเจ็ดวันทำงานไปแล้วหกวัน วันหยุดหนึ่งวันที่ไม่มีอยู่จริง"

"จะบอกว่าผมใช้งานคุณหนักจนไม่มีเวลาหาแฟนว่างั้นเถอะ"

"ค่ะ"

เธอตอบสั้นๆชัดเจน

"แล้วไอ้คุณเอกอะไรของคุณนั้นละ"

มะปรางมองหน้าเจ้านาย

"คุณเอกทำไมหรอคะ"

เธอถามอย่างไม่ค่อยเข้าใจ

"คุณชอบมันหรอ"

"เขามีชื่อค่ะ"

"คุณชอบมันหรือเปล่ามะปราง"

เขาถามย้ำอีกรอบ

"เขาก็ใช้ได้แหละค่ะ"

(เเต่ยังไม่ถูกใจ)อันนี้เธอคิดในใจ

"หมายความว่าไง"

"ก็หมายความว่าปรางก็อยากจะลองเปิดใจให้เขาดูและอีกอย่างเพื่อนปรางมันบอกว่าคนนี้โอเคสุด"

"เชื่อเพื่อน..?"

"ปรางก็ไม่รู้ค่ะ ก็แค่จะลองดูก็ไม่มีอะไรเสียหายนี้คะ"

ธนามองหน้าเธอเขาจ้องเข้าไปในดวงตาเธอ

"แล้วถ้าผมไม่ให้คุณมีแฟนละ"

"ทำไมละคะ ปรางไม่เอาเรื่องส่วนตัวมาทำให้งานเสียหรอกค่ะ"

เธอเข้าใจว่าเขาเป็นห่วงงาน

"คุณรู้จักมันดีพอแล้วหรือไง"

เขาถามเธอเสียงเข้ม

"ก็นี้ไงคะ ปรางถึงบอกว่าจะลองเปิดใจดู"

"ผมไม่ให้คุณมี"

เขาพูดหน้าตาย

มะปรางมองเขาตาโตอะไรกันเนีย

"คุณจะไม่ให้ปรางมีแฟนได้ไงค่ะ คนอื่นเขามีแฟนเขาก็ยังทำงานกันได้"

มะปรางเริ่มมีอารมณ์ขึ้นมาเหมือนกันเขาไม่มีเหตุผลเอาซะเลย

"อยากมีมากเลยหรอ"

"ใช่ค่ะอยากมี"

เธอตอบประชดเขา

"ผมให้คุณตอบใหม่"

เขาจองหน้าเธอตาไม่กระพริบ

"จะตอบอีกกี่ครั้งก็ตอบแบบเดิมค่ะ หรือจะให้ปรางลาออกก็ได้"

"อยากมีแฟนถึงขนาดจะลาออกจากผมเลยหรอปราง"

ธนาขว้าแขนเธอไว้ มะปรางเริ่มใจไม่ดีเขาโกรธอะไรเธอ

"คุณเป็นแค่เจ้านายนะคะ ไม่ใช้เจ้าชีวิตปรางก็ต้องมีชีวิตเป็นของตัวเองหรือเปล่าทีคุณยังมีผู้หญิงเยอะแยะ"

มะปรางพยายามดึงแขนให้หลุดขากมือเขาแต่ยิ่งดิ้นก็เหมือนว่าเขาจะยิ่งจับแน่นขึ้น

"ปล่อยปรางนะคุณธนา"

เธอเริ่มกลัวเขาขึ้นมาจริงๆ เธอไม่เคยเห็นแววตาแบบนี้จากเขาเลยนี้เป็นครั้งแรกแค่เธอจะมีแฟนต้องโกรธขนาดนี้เลยหรอ

"แล้วคุณรู้ไมว่าคนเป็นแฟนกันมันต้องทำยังไงมั้ง"

"มะ...หมายความว่าไงคะ"

ธนาดึงเธอเข้ามากอดไว้แน่น

"ผมจะสอนให้"

มะปรางกำลังจะโวยวายใส่เขา

ธนาก้มลงมาก่อน เขาจูบปิดปากเธอไว้

มะปรางตาโต ตัวชาไปหมดไม่คิดว่าเขาจะทำแบบนี้ พอตั้งสติได้เธอก็เริ่มดิ้น

"อื้ออ..."

เธอร้องครางออกมาสองแขนของเธอพยายามผลักอกเขา

ธนากดเธอนอนลงบนโชฟา เขาทาบทับลงมาบนตัวเธอในขณะที่ปากยังประกบกันอยู่ เขารวบมือเธอไว้เหนือศรีษะด้วยมือข้างเดียวของเขา

"อือออ..ออยอะ(ปล่อยนะ)"

เขาพยายามดุนลิ้นเข้าไปในปากเธอ มะปรางปิดปากไว้แน่นเธอหลับตาปี๋เขาใช้มืออีกข้างบีบกระพุ้งแก้มเธอเบาๆ จนเธอเปิดปากออกเขาได้จังหวะสอดลิ้นเข้าไป ชอนไชหาความหวานในปากเธอ

คราวนี้มะปรางตาโตเธอไม่เคยสัมผัสแบบนี้กับใครมาก่อน เขาจูบเธออย่าง เร่าร้อนเนินนานเขาดูดซับความหวาน ครั้งแล้วครั้งเล่าอย่างหิวกระหาย จนอารมณ์มะปรางเตลิดไปไกล เขาเองก็หยุดตัวเองไม่ได้แล้ว

เขาล้วงมือเข้าไปในเสื้อยืดที่เธอใส่

เขากอบกุมอกสวยที่ขนาดกำลังเหมาะมือที่ตอนนี้ยอดอกแข็งเป็นไตสู้มือเขาอยู่ธนาบีบเค้นเบาๆ ตั้งแต่วันนั้นวันที่ได้สัมผัสมันครั้งแรกจนมาถึงตอนนี้ที่เขาเฝ้าคิดถึงมาตลอด

มะปรางเริ่มรู้ตัว เธอเริ่มกลัวกับการ

กระทำของเขา

ธนาจูบไซร้ลงมาที่ซอกคอหอมกรุ่นของเธอ

มะปรางนอนนิ่งน้ำตาไหลลงมาที่หางตา

เธอกลัวกับสิ่งที่เกิดขึ้น

ธนาสัมผัสเข้ากับน้ำตาของเธอมันทำให้สติของเขากลับมาเช่นกัน

เขาเงยหน้ามองคนตัวเล็กใต้ร่างของเขา

"อย่าทำต่อนะคะ ปรางขอร้อง"

เธอบอกเขาด้วยน้ำเสียงปนสะอื้น ดวงตาที่สดใส่ของเธอตอนนี้มีแต่น้ำตา

ธนาขบกรามไว้แน่นนี้เขาทำอะไรลงไป เขาพลิกตัวลงไปนอนข้างๆเธอและดึกเธอเข้ามากอดไว้แนบอก

"ผมขอโทษ"

เขาบอกกับเธอด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนเขาลูบผมเธออย่างปลอบใจ

มะปรางนอนร้องไห้อยู่กับอกเขา จนเวลาผ่านไปสักพัก เธอพยายามจะถอยออกจากเขา

แต่เขากับกอดเธอไว้แน่นเหมือนเดิม

"นอนเถอะ ผมไม่ทำอะไรคุณหรอกผมสัญญา"

เขาบอกทำให้มะปรางไม่กล้าขยับตัวอีก

เธอนอนนิ่งๆอยู่ในอ้อมแขนของเขา ทำไมมันกลับรู้สึกดีแปลกๆ เธอหลับตาลงและก็หลับไปในอ้อมแขนของเขาในที่สุด

ธนากอดเธอไว้แบบนั้นเขารู้ว่าเธอหลับไปแล้ว แต่เขาเองยังคงนึกถึงเเววตาของเธอที่เต็มไปด้วยน้ำตาเธอมองเขาอย่างหวาดกลัวมันทำให้เขารู้สึกผิดเหลือเกิน

"ผมขอโทษ"

เขาพูดขึ้นเบาๆก่อนจะก้มลงจูบศรีษะเธออีกครั้ง