เป็นห่วง
1532 Words
"คุณเป็นผู้จัดการที่นี้ แต่อธิบายอะไรไม่ได้เลยคุณคิดว่าธุระกิจผมเป็นสนามเด็กเล่นหรือไง"
ธนาหันไปเล่นงานตัวปัญหา
"เอ้ออ...วดีขอโทษค่ะ ต่อไปนี้วดีจะทำให้ดีกว่านี้ค่ะบอส"
"ไม่มีต่อไปนี้ เพราะผมดูแล้วคุณไม่มี คุณสมบัติอะไรที่เหมาะกับตำแหน่งนี้เลย
ผมปลดคุณออกจากตำแหน่งผู้จัดการ ไปเขียนใบลาออกซะ"
"แต่ว่าบอสคะ...เอ้ออ..จะไม่ถามคุณ ดิเรกก่อนหรอคะ"
วดียืนไพ่ใบสุดท้าย แต่หารู้ไมว่านั้นเป็นการราดน้ำมันลงไปบนกองไฟ
"ดี...วันนี้คุณเก็บของออกจากบริษัทผมได้เลย"
"มะปรางเดี๋ยวคุณติดต่อทีมกฎหมายเข้าไปพบผมพรุ่งนี้และแจ้งไปที่คุณดิเรกให้ทำรายงานเรื่องนี้มา ถ้ามีอะไรไม่โปร่งใส่ผมจะให้ฝ่ายกฎหมายเล่นงานบุคคนทั้งสองนี้ให้ถึงที่สุด ส่วนตำแหน่งผู้จัดการให้คุณยุพารักษาการไปก่อนจนกว่าจะมีคำสั่งเปลี่ยนแปลง ปิดประชุม"
พูดเสร็จเขาก็เดินออกไปทันที
"กรี๊ดดด..."
อยู่ๆวดีก็กรี๊ดขึ้นมา
"เป็นเพราะแกอีเลขา แกคิดว่าแกแน่นักหรอ"
ทุกคนในห้องนิ่งไปทุกคนรู้อยู่แล้วว่า
วดีร้ายแต่ไม่คิดว่าจะร้ายขนาดนี้
มะปรางมองหน้าวดีก่อนจะก้มเก็บของและเตียมที่จะเดินออกจากห้องประชุม
"ฉันพูดกับแกไม่ได้ยินหรือไง คิดว่าตัวเองเป็นคนโปรดจะทำอะไรก็ได้หรือไง กลางวันก็นั้งทำงานกลางคืนคงนอนทำงานสินะเจ้านายถึงได้หลงขนาดนี้"
มะปรางพยายามไม่ใส่ใจ เธอรีบเดินออกไม่อยากมีปัญหาในที่ทำงาน
[พลั่กกก...]
มะปรางถูกผลักกระเด็นไปชนกับขอบประตู
"โอ้ยยยย..."
เธอร้องออกมาด้วยความเจ็บตรงหน้าผาก
"ว้ายย..คุณมะปราง"
ยุพารีบไปพยุงมะปรางไว้
"เห้ย...ไม่มากไปหน่อยหรอว่ะ"
คนที่อยู่ในเหตุการณ์ต่างไม่พอใจกับการกระทำของวดี
"จะทำไม ยังไงฉันก็โดนไล่ออกอยู่แล้วนี้"
วดีพูดอย่างไม่แยแส
"คุณมะปรางค่ะ เลือด"
ยุพารีบบอกเมื่อเธอเห็นเลือดไหลออกมาจากมือของมะปรางที่กุมตรงหน้าผากไว้
"เกิดอะไรขึ้น"
ธนาถามขึ้นเมื่อมีพนักงานไปแจ้งว่าวดี อาละวาดอยู่ในห้องประชุม เขามองไปที่เลขาของเขา
"มะปรางเกิดอะไรขึ้น"
ธนารีบเข้าไปประคองเธอไว้ เขาเห็นเลือดไหลออกมาเขากอดเธอไว้แน่น
พร้อมกับล้วงเอาผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋าเสื้อเขามากดตรงแผลเธอไว้
"ใครทำ"
เขาตะคอกขึ้นมา
"วดีทำค่ะ เขาผลักคุณมะปรางไปชนกับขอบประตู"
ยุพาบอกเจ้านาย
ธนาหันไปมองวดีอย่างเอาเรื่อง
"งานนี้เธอจบไม่สวยแน่ จัดการให้ผู้หญิงออกไปจากที่นี้ให้เร็วที่สุด และรวบรวมหลังฐานจากกล้องไว้ให้ผม"
ธนาบอกก่อนที่เขาจะพามะปรางออกมาขึ้นรถเขายังประคอกเธอไว้ไม่หาง
"คุณมะปรางเกิดอะไรขึ้นครับเนีย"
สมหมายคนขับรถถามขึ้นด้วยความตกใจเมื่อเห็นเจ้านายหนุ่มประคองเลขาสาวออกมาแถมยังมีคราบเลือดติดอยู่ที่หน้าผากของเลขาสาวอีกด้วย
"ไปโรงพนาบาลที่ใกล้ที่สุด"
"ครับนาย"
สมหมายรีบวิ่งไปขึ้นรถทันที
"เจ้านายปล่อยก่อนค่ะ เดี๋ยวเสื้อคุณเปื่อน"
"ช่างเถอะ...แล้วทำไมคุณปล่อยให้คนอื่นทำร้ายแบบนี้"
"ก็เขาเล่นทีเผลอนี้ค่ะ...ฮื้ออ...ปวดอ่ะ"
ธนาหยิบทิชชู่เปียกที่อยู่ในรถค่อยเช็ดคราบเลือกออกให้เธอ
"เอ้ออ...ไม่เป็นไรค่ะ"
มะปรางพยายามขยับหนี เธอไม่อยากให้เขาสัมผัสกับเลือดเธอ
"นั้งดีๆมะปราง"
เขาดุเธอ พร้อมกับยกมือจะเช็ดให้อีก
"มะ..ไม่เป็นไรค่ะเดี๋ยวมะปรางเช็ดเองมือคุณเปื่อนหมดแล้ว"
"ถ้าคุณยังขยับหนีผมอีกผมจะกอดคุณไว้เลยนะมะปราง"
"มะปรางไม่อยากให้คุณสัมผัสเลือดนี้ค่ะ"
"แค่นี้เอง มากกว่านี้ผมกับคุณก็ทำมาแล้ว"
เขาพูดหน้าตาเฉย
มะปรางมองเขาตาโต
"ทะ....ทำอะไรคะ มะปรางกับคุณทำอะไรวันนั้นคุณไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย"
ธนาหรี่ตามองเลขา
"คุณจำไม่ได้จริงๆหรอ"
เขาพูดอย่างมีเลศนัย
มะปรางหน้าตาตื่น
"จะ...จำได้ค่ะ วันนั้นเราไม่มีอะไรเกินเลยกันสักหน่อย ทำไมคุณพูดเหมือนเรา....!!"
เธอหยุดคำพูดไว้แค่นั้น
"จำไม่ได้ก็ดี"
มะปรางเริ่มสับสน
(วันนั้นมีอะไรเกิดขึ้น)
มะปรางพยายามคิด แต่ก็คิดไม่ออก
"หื้ออ...ปวด"
คิดจนปวดหัว พอดีกับรถมาจอดหน้าโรงพยายาบเอกชลชื่อดังพอดี
ธนาประคองเธองลงรถ เจ้าหน้าที่รีบเอารถเข็นมารับก่อนจะเข็นเข้าไปด้านใน
"เป็นไงบางครับคุณหมอ"
ธนาถามหลังจากที่หมอตรวจดูแผลแล้ว
"แผลไม่ใหญ่มากนะครับแต่ค่อนข้างลึก ต้องเย็บครับ"
คุณหมอบอก มะปรางนอนอยู่บนเตียงผู้ป่วยหน้าถอดสีเมื่อรู้ว่าต้องเย็บแผล
"ต้องเย็บเลยหรอคะ ไม่เย็บได้ไหม"
มะปรางถามคุณหมอเหมือนคนจะร้องไห้
เธอกลัวเข็มที่สุด
"ต้องเย็บครับเพราะแผลลึกมาก ถ้าปล่อยไว้อาจจะติดเชื้อได้นะครับ"
"เย็บเถอะคุณ"
ธนาบอกเธอ
"ไม่เอาอ่ะ ปรางกลัว"
เธอบอกเขาน้ำตาคลอ อยู่ด้วยกันมาห้าหกปีเขาไม่เคยเห็นน้ำตาเธอเลยทำให้เขาอดสงสารเธอไม่ได้
"ต้องเย็บเยอะไหมครับคุณหมอ"
ธนาหันไปถามหมอเจ้าของไข้
"ไม่เยอะครับ อาจจะแค่สองถึงสามเข็ม เดี๋ยวเราฉีดยาชาให้ครับ"
ธนาพยักหน้า หมอกับพยายาลเตียมอุปกรณ์
"คุณธนาปรางไม่เย็บได้ไหม"
มะปรางจับเสื้อเขาไว้แน่น
"ให้แฟนอยู่ด้วยก็ได้นะคะ ผู้ป่วยจะได้ไม่กลัว"
พยาบาลสาวบอกยิ้มๆ
มะปรางกำลังจะอ้าปากปฏิเสธ
"อดทนหน่อยนะ เดี๋ยวผมอยู่เป็นเพื่อน"
แต่ธนาหันมาพูดกับเธอก่อน ตอนนี้เธอก็กลัวเข็มมากกว่าจนไม่มีกระจิตกระใจพูดอะไร
ระหว่างที่หมอกับพยาบางกำลังเย็บแผลอยู่นั้น มะปรางนอนหลับตาปี๋มือก็กำเสื้อเขาไว้แน่น ธนามองอย่างนึกเอ็นดู
เก่งทุกอย่างแต่กลัวเข็มเขาอดยิ้มออกมาไม่ได้ ใจนึกก็สงสารใจนึ่งก็ขำ
"เสร็จแล้วครับ หลังจากนี้ต้องล้างแผลทุกวันนะครับ ภายใน24 ชั่วโมงนี้อย่าให้แผลโดนน้ำ หลังจาก24 ชั่วโมงโดนน้ำได้แต่ต้องซับให้แห้งไม่งั้นอาจติดเชื่อได้ครับ หลังจากนี้อาจจะมีไข้บ้างเกิดจากการอักเสบก็ทานยาลดไข้ได้ปกติเลยนะครับเดียวหมอจัดยาให้"
"ขอบคุณครับคุณหมอ"
/////////////////////////
กว่าจะกลับมาถึงออฟฟิศก็เย็นมากแล้ว
มะปรางรู้สึกคั่นเนื้อคั่นตัวปวดแผลตุบๆ แต่เธอก็พยายามไม่แสดงอาการ
"ดิฉันขอตัวก่อนนะคะ"
เธอบอกเจ้านายหลังจากที่สมหมายจดรถที่โรงรถของออฟฟิศแล้ว รถเธอก็จอดอยู่ใกล้ๆนี้เอง
"เดี๋ยว"
ธนาเรียกเธอไว้ เขายกมืออังที่หน้าผากเธอ
"ตัวร้อนนี้ คุณไม่สบายทำไมไม่บอก"
"ดิฉันไม่ได้เป็นไรมากหรอกค่ะ เดี๋ยวกลับไปกินยานอนก็น่าจะดีขึ้น"
"หน้าแดงขนาดนี้ยังบอกไม่เป็นไรอีก"
ธนาจับมือเธอเดินไปที่รถเขา
"เอ้อ...คุณไม่ต้องไปส่งหรอกคะ ปรางขับรถไหว"
เธอรีบบอกเขา
"ขึ้นรถ"
"ให้สมหมายไปส่งก็ได้ค่ะ จะได้ไม่รบกวนเจ้านาย"
"ผมบอกให้ขึ้นรถ"
เขาเปิดประตูรอ มะปรางเองก็แทบจะยืนไม่อยู่แล้วเธอเลยเข้าไปนั้งในรถ
(ดีเหมือนกันจะได้ไม่ต้องขับรถเอง)
เธอคิดใน พอขึ้นรถได้เธอก็ทิ้งตัวพิงเบาะนั้งหลับตาไว้ เพราะตอนนี้เธอรู้สึกหนาวๆขึ้นมาหน้าร้อนผ่าวไปหมด
ธนามองอาการคนข้างๆ อย่างเป็นห่วง
ก่อนจะรีบขับรถออกไป
"มะปรางถึงแล้ว"
ธนาเดินอ้อมมาเปิดประตู้รถฝั่งที่เธอนั้ง
อยู่ มะปรางยังคงนั้งหลับตาไว้ ธนายกมือขึ้นอังหน้าผากเธออีกรอบ ตัวเธอร้อนกว่าเมื่อกี้อีก
"มะปรางคุณไหวไหม"
มะปรางพยายามลืมตาขึ้นด้วยความยากลำบาก
"ถึงแล้วหรอคะ"
เธอพยายามตั้งสติก่อนจะลงรถ เธอหรี่ตามองรอบๆเพราะตอนนี้ท้องฟ้าเริ่มมืดแล้ว
"นี้มันบ้านคุณนี้คะ"
"คุณนอนบ้านผมไปก่อน ถ้ากลับไปอยู่คนเดียวใครจะดูแล"
"มะ..ไม่เป็นไรค่ะ ปรางดูเเลตัวเองได้"
"ดูแลตัวเองยังไง แค่เดินยังเดินไม่ไหวเลย"
"เจ้านายค่ะ..ปราง..!!"
"ลงรถครับ"
เขาไม่ฟังประคองให้เธอลงรถ
มะปรางเองก็อยางจะทิ้งหัวลงหมอนจะแย่
ธนาโอบเอวบางไว้แล้วพาเดินเข้าไปในบ้าน เขาพาเธอมานอนที่โซฟาตัวใหญ่
มะปรางนอนลงอย่างว่าง่ายเพราะตอนนี้เธอปวดหัวมาก
- Writer
