มาเฟียเถื่อนคลั่งรัก

12 ร้องไห้ขี้มูกโป่ง

วันต่อมา

"เงินค่ารักษาของพี่ชายของคุณ เราจัดการให้เรียบร้อยแล้วนะคะคุณไอวา"

เสียงจากปลายสายของเจ้าหน้าที่โรงพยาบาลเอ่ยขึ้นอย่างนุ่มนวล ต่างจากเสียงของเมื่อวันก่อนที่โทรมาทวงค่ารักษาพยาบาลโดยสิ้นเชิง

"ค่ะ ยังไงหนูขอฝากดูแลพี่ชายของหนูด้วยนะคะ"

น้ำเสียงของไอวาเต็มไปด้วยความห่วงใย ดวงตาของเธอพล่ามัวเล็กน้อยจากหยาดน้ำตาใสที่คลออยู่ ไม่ใช่เพราะความเศร้า แต่เป็นความโล่งใจ ที่อย่างน้อยวันนี้เธอก็ไม่ต้องกังวลว่าจะไม่มีค่าใช้จ่ายให้พี่ชาย

"ได้ค่ะ ทางเราจะดูแลเป็นอย่างดี คุณไอวาไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ"

"ขอบคุณค่ะ"

เสียงแผ่วเบาเอ่ยตอบก่อนสายจะถูกตัดไป

หลังจากวางสาย เธอก็สูดหายใจลึกแล้วเดินตรงเข้าไปในผับ ซึ่งเป็นที่ทำงานของเธอ เธอสวมชุดธรรมดาที่ปกปิดมากกว่าทุกวันแต่ยังดูสะอาด ร่างบางก้าวผ่านประตูเข้าไปด้วยความตั้งใจว่าจะร้องเพลงให้ดีที่สุดในคืนนี้ เหมือนที่เธอเคยทำมาตลอด

"สวัสดีค่ะพี่บุ๊ค"

เธอกล่าวทักทายด้วยนะเสียงสดใส แม้ในใจจะยังมีบางเรื่องให้กังวลอยู่ก็ตาม

แต่ชายที่ชื่อบุ๊คกับหันมามองเธอด้วยสายตาเรียบเฉย ใบหน้าเคร่งขรึมไร้รอยยิ้ม

"เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่าคะ ทำไมพี่บุ๊คมองหนูแบบนั้น"

ไอวาถามด้วยความไม่เข้าใจ รู้สึกถึงบางอย่างที่ผิดปกติ

"เมื่อวานมีลูกค้าไม่พอใจมาก"

บุ๊คพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง ราวกับพยายามเก็บอารมณ์บางอย่างเอาไว้ ก่อนเอ่ยขึ้นต่อ

"เธอไม่ใส่ใจดูแลลูกค้า แล้วก็เทลูกค้าคนพิเศษไปกับแขกคนอื่นด้วย"

คำกล่าวนั้นทำให้ไอวานึกถึงเหตุการณ์ของเมื่อคืน

"ไม่นะคะพี่บุ๊ค หนูแค่ปกป้องตัวเอง ลูกค้าคนนั้นเขาพยายามลวนลามหนูค่ะ เขาไม่ได้แค่ให้หนูไปนั่งเฉยๆเหมือนอย่างที่พี่บอกเลย หนูไม่ได้ตั้งใจเสียมารยาท"

น้ำเสียงของเธอสั่นเครือ แต่เธอก็ยังสู้ที่จะพูดความจริงทุกอย่าง

"แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ไม่ควรเทเขา"

บุ๊คตอบกลับเรียบๆ ราวกับทุกอย่างมันคือกดตายตัวในวงการนี้

"หนูขอโทษค่ะพี่บุ๊ค หนูแค่...หนูไม่ชอบที่เขาเข้ามาแตะเนื้อต้องตัวหนูแบบนั้น"

บุ๊คเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะหยิบซองสีขาวออกมาจากลิ้นชักด้านหลัง แล้วยื่นซองขาวนั้นให้เธอช้าๆ

"เธอคงไม่เหมาะกับงานนี้ นี่เป็นเงินเดือนที่พี่เตรียมไว้ให้ รวมค่าจ้างออกทั้งหมดอยู่ในนั้นแล้ว"

คำพูดนั้นราวกับสายฟ้าฟาดลงกลางอก ไอวาตาโตส่ายหน้าไปมาอย่างตกใจ

"ไม่นะคะพี่บุ๊คหนูขอโทษค่ะ หนูอยากทำงานนี้จริงๆ พี่จะไล่หนูออกเพราะเรื่องแค่นี้เลยหรอคะ หนูยังต้องหาเงินเพื่อรักษาพี่ชายของหนูอยู่ พี่อย่าไล่หนูออกเลยนะคะ"

"เธอไม่เหมาะกับงานนี้หรอกไอวา"

เขาตอบด้วยน้ำเสียงจริงจังไม่เปลี่ยน

"กลับไปซะ วันนี้ไม่ต้องทำงาน พี่หาคนใหม่มาแทนเธอเรียบร้อยแล้ว"

"แต่ว่าพี่บุ๊ค หนู..."

"ไปซะ แล้วไม่ต้องกลับมาอีก"

เสียงสุดท้ายจากเขาเด็ดขาด ไม่มีพื้นที่ให้เจรจาอีกต่อไป

ไอ้วายืนนิ่งอยู่ตรงนั้น หัวใจของเธอแตกสลาย ทั้งที่เธอเพียงแค่ต้องการปกป้องตัวเอง แต่กลับถูกผลักไสออกจากที่ทำงาน โดยไม่มีแม้แต่โอกาสอธิบาย ความเจ็บปวดนั้นไม่ใช่เพราะเธอถูกไล่ออก แต่พอโลกใบนี้ไม่เคยมองเห็นความถูกต้องที่แท้จริง จากมุมของผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างเธอเลยแม้แต่น้อย

"พี่จ้างนักร้องคนใหม่มาแล้วงั้นหรอคะ"

เสียงของไอวาสันเครือ ขณะที่เธอเงยหน้ามองบุ๊คด้วยความไม่เข้าใจ ดวงตากลมโตคลอด้วยน้ำตา ราวกับไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน

"ใช่ เธอกลับไปได้แล้วไอวา"

คำตอบของบุ๊คเรียบเย็นไม่ต่างจากเดิม เขาไม่ได้หลบตาแต่ก็ไม่ได้แสดงความลังเลใดๆ

ชายหนุ่มยื่นมือไปจับมือเล็กของเธอ หงายขึ้นอย่างแผ่วเบาก่อนจะวางซองเงินลงบนฝ่ามือนั้น เสร็จแล้วเขาก็หมุนตัวเดินจากไป ไม่มีคำปลอบใจ ไม่มีคำอธิบาย และไม่มีท่าทีที่จะหันหลังกลับมามองเธออีกเลย

ประตูห้องทำงานของบุ๊คปิดลงพร้อมกับความเงียบที่ปกคลุมหัวใจของเธอ

ไอวาก้มมองซองเงินในมือ ทั้งน้ำหนักของมันและน้ำหนักในอกของเธอต่างก็หนักหน่วงพอๆกัน

"ใจร้ายจัง แล้วหนูจะหางานที่ไหนได้อีก หนูจะเอาเงินที่ไหนไปรักษาพี่ชายของหนูล่ะ"

เธอพูดกับตัวเองเบาๆลาวกับกระซิบในอากาศ ที่ไม่มีใครได้ยิน ใบหน้าอ่อนหวานยังคงก้มหน้ามองซองในมือ น้ำตาหยดหนึ่งไหลซึมลงบนซองเงินอย่างไม่รู้ตัว

เธอเดินจากผับออกมาช้าๆโดยไม่หันกลับไปมองอีก

ระหว่างทางกลับบ้าน

"คุณป้าคะ ขอเบียร์สามขวดค่ะ"

น้ำเสียงเธอดังขึ้นหน้าร้านขายของชำเล็กๆข้างทาง

คุณป้าเจ้าของร้านหันมามองเธอด้วยสายตาแปลกใจนิดๆ ไอวาเป็นเด็กเรียบร้อย ไม่ใช่คนที่มาซื้อของแบบนี้เป็นประจำ

"ได้จ๊ะ เอาสามขวดนะ"

"ค่ะ"

ไม่นานขวดเบียร์สามขวดก็ถูกวางลงตรงหน้าพร้อมถุงหิ้ว

"นี่จ๊ะ"

หญิงชราส่งให้พร้อมกับรอยยิ้มบางๆ

"ขอบคุณค่ะ"

เธอกล่าวขอบคุณเบาๆก่อนจะรับถุงเดินจากไป

ภายในบ้านหลังเล็ก

ไอวาทรุดตัวลงนั่งบนพื้นข้างเตียง แสงไฟสีส้มอ่อนในห้องยังเปิดอยู่ บรรยากาศเงียบงันจนได้ยินแม้แต่เสียงลมหายใจของตัวเอง

เธอเปิดเบียร์ขวดแรก แล้วก็ขวดที่สอง ตามด้วยขวดที่สาม

มันเป็นครั้งแรกในชีวิตที่เธอยกเหล้าเข้าปาก ไม่ใช่เพราะอยากสนุก ไม่ใช่เพราะอยากลืมรัก แต่เป็นเพราะอยากลืมว่าโลกนี้มันใจร้ายกับเธอเหลือเกิน

"พี่คิริน หนูจะทำยังไงต่อดี"

เธอพึมพำเบาๆด้วยเสียงสะอื้นในลำคอ ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่น้ำตาไหลออกมาจนเปื้อนแก้ม รู้เพียงว่าแอลกอฮอล์ในร่างเริ่มทำงาน เปลือกตาหนักอึ้งสติเลือนลาง

ในที่สุดความมืดก็กอดเธอไว้ พร้อมกับความหวังเล็กๆว่าพรุ่งนี้อะไรๆจะดีขึ้นกว่านี้บ้าง

ธารา

ภายในห้องทำงานส่วนตัวของมาเฟียหนุ่ม บนคอนโดหรูใจกลางเมือง แสงไฟสีอ่อนสะท้อนเงาผ่านกระจกบานใหญ่ ที่เปิดรับวิวเมืองทั้งเมืองยามค่ำคืน ทุกอย่างในห้องถูกจัดเรียงอย่างเรียบหรูมีระเบียบ สะท้อนบุคลิกของเจ้าของมันได้เป็นอย่างดี

ธารายืนอยู่ริมกระจก มือข้างหนึ่งถือแก้ววิสกี้อีกครึ่ง ดวงตาคมกริบทอดมองไปยังภาพเมืองเบื้องล่างอย่างไร้อารมณ์

ก๊อกๆๆ

เสียงเคาะประตูดังขึ้นเบาๆ

"เข้ามา"

กรลูกน้องคนสนิท เปิดประตูเข้ามาอย่างนอบน้อม

"เรื่องที่ฉันให้นายไปจัดการ เรียบร้อยหรือยัง"

ธาราเอ่ยปากถามขึ้นทันที โดยไม่แม้แต่จะมองหน้าคนตรงหน้า ดวงตาเขายังจับจ้องไปยังแสงไฟนับร้อยนับพันนอกหน้าต่าง

"เรียบร้อยแล้วครับท่าน ทุกอย่างเป็นไปตามที่คาดไว้ ไม่มีปัญหาอะไรครับ"

"อืม ดีมาก ไปพักได้"

"ครับท่าน"

กรโครงศีรษะเล็กน้อย ก่อนจะก้าวถอยหลังออกจากห้องอย่างเงียบๆ พร้อมกับเสียงประตูที่ถูกปิดลงเบาๆ

ธาราายกแก้ววิกกี้ขึ้นจิบเล็กน้อย ก่อนจะหมุนตัวเดินกลับไปยังโต๊ะทำงาน

"หึหึ!"

เสียงหัวเราะเบาๆหลุดออกมาจากริมฝีปากหนา พร้อมรอยยิ้มมุมปากที่เผลอออกมาด้วยความพอใจ

ชายหนุ่มทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้หนังแท้ ก่อนจะเอนหลังพิงเบาะเบาๆ ดวงตาคงหลุบต่ำขนาดปลายนิ้วเคาะโต๊ะเบาๆอย่างใช้ความคิด

"ไอวา"

เพียงแค่ภาพเด็กสาวคนนั้นผุดขึ้นมาในหัว รอยยิ้มของเธอ ท่าทางหวาดกลัวแต่ดื้อเงียบ สายตาที่ทั้งซื่อและสั่นไหวปนกันจนยากจะอธิบาย

แม้เขาจะบอกตัวเองว่าไม่รู้สึกอะไรกับเธอขนาดนั้น แต่ก็อดไม่ได้ที่จะคิดถึงอยู่ซ้ำๆตลอดทั้งวัน และภาพบางฉากก็วนเวียนอยู่ในหัวไม่หยุด

"เธอคงร้องไห้ขี้มูกโป่งอยู่สินะ"

เขาพึมพำเบาๆแต่น้ำเสียงนั้นกลับเต็มไปด้วยความพอใจ พร้อมนึกถึงท่วงท่าและลีลาของเธอในยามที่เธอวาดลวดลายบนเตียง ธารากัดเม้มริมฝีปากล่างของตัวเองแน่น และภาพเหล่านั้นทำให้เขารู้สึกปวดหนึบบนลำเอ็นของเขาขึ้นมาทันที