เสืิอไม่อาจห้ามใจ -5-
651 Words
5
วันต่อมา
มามี้แด๊ดดี้ก็พาฉันมาดูคอนโด รวมถึงพี่ดริฟท์ด้วย ตอนนี้ดูเป็นที่ที่สองแล้ว ที่แรกห้องมันเล็กไปมามี้กลัวฉันอึดอัด แต่ที่จริงมันก็ใหญ่แล้วนะมีสองห้องนอนสองห้องน้ำ ห้องครัว ห้องนั่งเล่นอีก แต่ก็นั่นแหละมามี้ยังไม่พอใจ
"มี้ชอบที่นี่นะ หนูว่าไงลูก"มามี้เดินสำรวจดูห้อง โดยมีพี่พนักงานขายคอยแนะนำ
"ก็ดีค่ะ แต่มันไกลจากพี่ดริฟท์"ที่นี่สวยและหรูมากฉันไม่เถียง แต่ติดอย่างเดียว มันไกลจากคอนโดพี่ดริฟท์
"อยู่ไกลๆ นี่แหละ เดียวแอบขึ้นคอนโดคนอื่น"พี่ดริฟท์พูดลอยๆ พลางมองสำรวจห้อง
"คนอื่น"ฉันทวนคำพูดพี่ดริฟท์ รู้สึกน้อยใจ ก็ตั้งแต่พี่เขาเข้ามหาลัยก็เริ่มตีตัวออกห่าง ไม่สิไม่ใช่ตอนเข้ามหาลัย แต่เริ่มตีตัวห่าง ตั้งแต่ฉันเข้ามัธยมปลายแล้ว ตอนนั้นคิดว่าตัวเองคนไปเอง แต่ตอนนี้มันชัดเจน พี่เขาไม่อยากให้ฉันเข้าไปยุ่งวุ่นวาย
"หนูอยู่ที่นี่ก็ได้ค่ะ"ฉันบอกมามี้ ในเมื่อพี่เขาไม่อยากให้อยู่ใกล้ ฉันก็จะไม่อยู่ใกล้
"คิดดีๆ นะ ยังเหลือเวลาดูที่อื่นอีกเยอะ"แด๊ดดี้บอก ไม่อยากให้รีบร้อนตัดสินใจ
"หนูชอบที่นี่ค่ะแด๊ดดี้ ไกลพี่ดริฟท์ดี เวลาพาใครขึ้นคอนโดจะได้สะดวกๆ "ฉันเน้นประโยคหลังให้เขาได้ยินชัดๆ ฉันไม่แคร์หรอกนะ ชิ!
"ดูพูดเข้ามันน่าให้ออกมาอยู่คนเดียวมั้ย"มามี้มองเอ็ด
"ให้อยู่สิคะ ซื้อเลยๆ ^^"ฉันรีบเดินไปกอดแขนอ้อนมามี้
"ถ้าชอบก็ซื้อ แต่ถ้าซื้อแล้วต้องกลับไปหามามี้บ่อยๆ นะ อย่าทำเหมือนพี่ชายเรา"มามี้พูดเหน็บแนมลูกชาย ที่เดินดูตรงนั้นตรงนี้ของห้อง
"หนูไม่ทำนิสัยแบบนั้นหรอกค่ะ จะกลับไปหาแด๊ดดี้มามี้บ่อยๆ ^^"
"ถึงน้องไม่กลับ มี้ก็เตรียมการมาอยู่กับน้องแล้วนี่ ซื้อห้องใหญ่ขนาดนี้"พี่ดริฟม์พูดอย่างรู้ทัน ฉันก็พอรู้บ้างแหละว่าที่มี้ต้องการห้องใหญ่ๆ เพราะจะมานอนค้างที่นี่กับฉันเป็นครั้งคราว
"อย่ามาทำเป็นรู้ดี"มามี้มองค้อนพี่ดริฟท์
"มาอยู่ก็ไม่เห็นเป็นไรเลยเนอะมามี้^^"บางครั้งอาจเป็นฉันเองที่ต้องโทรให้มามี้มาอยู่เป็นเพื่อน เพราะคิดถึงท่าน
"ลูกสาวฉันน่ารักที่สุด"มามี้บีบแก้มฉันเบาๆ สายตาที่ท่านมองทั้งรักใคร่และเอ็นดูลูกสาวอย่างฉัน
"หนูก็รักมามี้ที่สุด^^"ฉันพูดอ้อนเอาใจ
"บอกรักกันเสร็จยังครับ หิวข้าวแล้ว"
"จิ๊! คุณดูลูกคุณสิ ขัดขวางความสุขฉันจริงๆ ทำไมไม่น่ารักเหมือนลูกสาวฉันบ้าง"มามี้จิ๊ปากไม่พอใจ หันไปมองค้อนพี่ดริฟท์ แล้วหันไปฟ้องแด๊ดดี้
"ลูกชายผมก็ลูกชายคุณเหมือนกันนั่นแหละ"
"รู้สึกจะไม่มีใครอยากได้ผมเลยนะครับ น่าน้อยใจจริงๆ "
"โอ๋ๆ ไม่ต้องน้อยใจนะ ปากแบบนี้สมควรโดน"ฉันเดินไปกอดโอ๋เอ๋พี่ดริฟท์ ชี้ไปที่ปากจัดๆ ของเขา แต่กลับโดนจิ้มหน้าผากหน้าหงาย
"ไปไกลๆ เลย"
"ชิ! ใกล้นิดหน่อยก็ไม่ได้นะ"ฉันพึมพำปากยื่น มองค้อนพี่ชายที่เปลี่ยนไป
"ทำน้องแรงไปนะดริฟท์! "มามี้ที่เห็นเหตุการณ์ ส่งสายตาเอ็ดพี่ดริฟท์ ที่จิ้มหัวฉันตัวปลิวถอยหลัง
"จะหวงอะไรขนาดนั้น ยัยนี่ไม่ได้เป็นโรคกระดูกพรุนเสียหน่อย แตะนิดแตะหน่อยไม่ได้เลย"พี่ดริฟท์บ่นปากขมุบขมิบไม่ให้มามี้ได้ยิน แต่ฉันได้ยิน!
- Writer
