18
"ปล่อย มันเหลือแต่กระดูกแล้ว กินอันนี้"ฉันดึงน่องที่เหลือแต่กระดูกคืน และยื่นชิ้นใหม่ให้
"ป้อน"เขาอ้าปากรอ ไม่รับไปกินเอง
"เรื่องมาก! "ฉันทำเป็นบ่นแต่ก็ป้อนอยู่ดี
"อือ อร่อยเหมือนคนป้อน"พี่ดริฟท์พยักหน้าเคี้ยวตุ้ยๆ พลางมองฉันตาหวาน
"ไม่ต้องมาพูดเลย>///สองอาทิตย์ผ่านไป
ไอ้พี่เฮงซวยหายหัวไม่มาง้อฉันเลย หายเข้ากลีบเมฆไปหนแห่งไหนก็ไม่รู้ มีเดินผ่านๆ บ้างที่มหาลัยแต่ก็ไม่คิดจะทัก แบบนี้ให้ฉันคิดไง คือได้แล้วทิ้งใช่มั้ย?
ฉันนั่งคิดฟุ้งซ่านอยู่ในห้องคนเดียว ยัยไข่หวานก็หายหัวไม่กลับคอนโด มีแต่คนทิ้งฉัน แม่งชีวิตอะไรเนี่ย แต่ในขณะนั้นเสียงประตูห้องก็ดังขึ้น
ตี่ ดี่ ดิ๊ด
"ไปไหนมายะ หายหัวไปทั้งคืน"ฉันกอดอกรอซักยัยเพื่อนตัวดี แต่คนที่เดินเข้ามากลับไม่ใช่ยัยไข่หวาน
"พี่ดริฟท์"ฉันพึมพำเสียงเบา รู้สึกตกใจที่เห็นเขา
"เพื่อนไม่อยู่หรอ"พี่ดริฟท์เดินเข้ามาหาฉัน ใบหน้ายิ้มแย้ม ไม่มีความเสีย
