เธอแอบยิ้มกริ่ม ขณะเทน้ำเย็นลงในแก้วสามใบ แล้วนำถาดใส่น้ำมาส่งให้พ่อด้วยความยินดี
“นี่จ๊ะ สำหรับเพื่อนคนเก่งของพ่อทั้งสามคน”
“แล้วของพ่อล่ะ”
“โอ๊ยลืม” เธอแสร้งอุทานแล้วทำร้อนใจ “เดี๋ยวหนูยกตามไปให้ พร้อมกับแกล้มนะ”
“รีบ ๆ ล่ะ” ว่าแล้วก็เดินออกไป โดยไม่สงสัยใบหน้าเจ้าเล่ห์ของลูกสาวตัวแสบเลยสักนิด
“ชิ! เดี๋ยวเหอะ!” พิลาวรรณายิ้มร้าย แอบรู้สึกสะใจกับสิ่งที่ทำลงไป โดยไม่ได้รู้สึกผิดต่อพ่อและเพื่อนรักทั้งสามของพ่อเลย...แม้แต่น้อย
พ่อ...ซึ่งเป็นถึงผู้อำนวยการโรงเรียนมัธยมชื่อดังของเมือง ท่าน ผอ.เอกพลผู้น่านับถือ แต่กลับเลือกปกป้องครูชั่วเพียงเพื่อรักษาชื่อเสียงโรงเรียน แทนที่จะปกป้องนักเรียนหญิงที่โดนลวนลามคุกคามทางเพศ จนได้รับความเจ็บปวดและอับอาย
‘เด็กมันสมยอม’
‘เด็กมันร่านเอง’
‘อยากได้เงินน่ะสิ คงคิดจะแบล็กเมย์’
‘ลาออกไปก็ดีแล้ว สร้างความเสื่อมเสีย’
“ทำกับแกล้มอะไรดีนะ
