เช้าวันต่อมา ยุวดีก็แอบมาที่ห้องคลอด และก็เดินเข้าไปทักทายพยาบาลคนที่ตัวเองรู้จัก จากนั้นก็มองหาทารกที่เป็นลูกของกานต์พิชา
“อ้าว พี่ยุ มาทำอะไรจ๊ะ”
“อ๋อ พี่แวะมาหาวิน่ะ”
ยุวดีเอาเพื่อนที่ชื่อวิยะดาซึ่งเป็นพยาบาลในห้องเด็กแรกเกิดมาอ้าง
“พี่วิเข้าเวรดึกค่ะ”
“อ้าวเหรอ พี่น่าจะจำผิด เสียดายจังว่าจะคุยกับวิสักหน่อย
ยุวดีแกล้งทำเป็นเข้าใจผิด ก่อนจะเดินดูทารกแรกเกิด
“เด็กๆ น่าเกลียดน่าชังกันเลยเนอะ”
“ใช่จ้ะพี่ หนูทำงานอยู่ในห้องนี้ จนรักเด็ก กลายเป็นทาสเด็กไปแล้วล่ะ”
คู่สนทนาของยุวดีหัวเราะเสียงสดใส ขณะง่วนอยู่กับการเปลี่ยนผ้าอ้อมให้กับเด็กทารกอีกคน
“ลูกชายของคุณหมอพีทหน้าตาน่าเอ็นดูจังเลยนะ”
“หล่อได้พอ ตาสวยได้แม่มาเลยล่ะพี่ยุ โตขึ้นจะต้องเป็นพระเอกละครแน่นอน”
ยุวดีสบตากับเด็กตัวน้อย ผิวขาวอมชมพู แล้วก็รู้สึกละอายใจขึ้นมา
เด็กไร้เดียงสา ไม่รู้อิโหน่อิเหน่อะไรด้วย แต่ต้องมารับเครา
