ตอนที่ 39 : เห็นดีเห็นงาม
"ลงมาได้สักทีนะพ่อตัวดี"
เพียงแค่ฟ้าใสกับไฟเดินลงมาถึงห้องนั่งเล่นของคฤหาสน์หลังใหญ่เสียงผู้เป็นแม่ดังขึ้นทันที ใบหน้าของหญิงสูงวัยเรียบนิ่งและปรายตามองหญิงสาวที่ยืนอยู่เคียงข้างลูกชาย
ดวงตากลมโตจ้องมองผู้ใหญ่สองคนที่นั่งอยู่ด้วยสายตาหวาดหวั่นแต่ไม่ได้หลบสายตาหนี อมยิ้มบางๆเพื่อแสดงความเป็นมิตร พ่อของเขายิ้มตอบฉันบางๆเช่นกัน ยกเว้นแต่แม่ของเขา
"คุณนี่ก็ เมื่อคืนลูกมาถึงดึกจะให้ตื่นเช้าแต่ไก่โห่ได้ยังไง"
"ให้ท้ายเหลือเกิน คุณก็รู้ว่าเพราะอะไรทำไมฉันถึงเป็นแบบนี้"
"ลูกโตแล้วปล่อยให้เขามีชีวิตที่กำหนดเอง"
"เด็กคนนี้มีหัวนอนปลายเท้าเป็นยังไงก็ไม่รู้ ไม่ใช่ลูกเพื่อนในแวดวงธุรกิจเพราะฉันไม่คุ้นหน้าเลยด้วยซ้ำ แล้วแบบนี้จะไปกันรอดเหรอ"
"แม่ครับ" ไฟเรียกแม่ด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนปนขอร้อง และยังจับมือเรียวเล็กไว้แน่นเมื่อรับรู้ว่าเธอพยายามดึงมือออก สายตาคมส่งตรงไปยั
