“ระวังตัวให้ดี เราเข้าสู่เขตของนางพรายแล้ว”
พ่อมดไคทัสเอ่ยเตือนเมื่อรู้สึกถึงความผิดปกติของบรรยากาศรอบกาย เมื่อเดินผ่านแนวป่าเข้ามาลึกจนพบกับบึงน้ำขนาดใหญ่ อากาศเย็นชื้นมีไอหมอกสีขาวลอยเอื่อยอยู่รอบๆ บึงน้ำ ต้นไม้ใบหญ้ารอบๆ บึงขึ้นรกรุงรัง สีของน้ำในบึงก็ดำคล้ำราวกับน้ำเน่า ไม่มีสัตว์น้ำอาศัยอยู่เลย กลิ่นเหม็นเอียนบางอย่างโชยชายมาตามสายลมทำให้ทั้งสองรีบปิดจมูก
“คงรู้ตัวแล้ววสินะนางพราย”
พ่อมดไคทัสกระชับไม้คฑาในมือจ้องมองไปยังกลางบึงที่มีฟองน้ำผุดพรายขึ้นมาปุดๆ นางพรายคงรู้แล้วว่ามีผู้บุกรุกเข้ามาในอาณาเขตของตัวเอง ไอหมอกเริ่มหนาแน่นขึ้นจนขาวโพลนไปหมด ไอน้ำผุดเป็นพรายฟองฟอดเต็มบึงน้ำไปหมด กลิ่นของไอพิษก็เหม็นหนักขึ้นจนเจมส์ทนไม่ไหว พ่อมดไคทัสเองก็รู้สึกระคายจมูก ขืนยังทนสูดดมอยู่แบบนี้คงสิ้นสติแน่
“กลั้นหายใจแล้วเอาลูกแก้ววิเศษอมไว้ จะทำให้เจ้าหายใจออกโดยไม่ต้องหายใจผ่านรูจมูก อากาศที่
