ตอนที่ 129 ไม่อยากทำก็ไม่ต้องทำ
ด้านหน้าของผมตอนนี้ก็คือพวกคนงานที่ทหารไปพาตัวมา พวกมันกำลังนั่งลงโดยคุกเข่าลงไปกับพื้นพร้อมกับสีหน้าไม่พอใจมองตรงมาทางผมกัน และรอบกลุ่มของพวกมันก็มีเหล่าทหารองครักษ์ยืนขนาบเอาไว้เป็นวงกว้างเพื่อป้องกันการหลบหนี แต่ถึงแม้ว่าเรื่องมันจะเป็นแบบนี้แล้วก็ตาม พวกมันก็ยังไม่มีใครมีท่าทีว่าสำนึกอะไรกันเลยแถมยังมองมาด้วยสายตาแบบนั้นอีก มันคิดว่าตัวเองเป็นใครมีสิทธิ์มากมายขนาดนั้นเลยหรือไง?
“พวกที่นั่งอยู่คือทั้งหมดที่ไม่ยอมทำงานแล้วใช่ไหม”
ผมหันไปถามแกรนด์ด้านข้าง
“ชะ- ใช่ครับ”
“ถ้างั้นก็ไปบอกให้พวกมันส่งตัวแทนออกมาหนึ่งคน ข้าต้องการปรับความเข้าใจกับพวกมันก่อนนิดหน่อย”
“ครับ”
จากนั้นแกรนด์ก็เดินไปจุดพวกถ่วงความเจริญนั่งกันอยู่แล้วกลับมาพร้อมกับชายอายุประมาณ 40 ปี ผมสีดำมีขาวออกมาให้เห็นประปราย รูปร่างใหญ่โตสามารถเห็นกล้ามได้ชัดแม้ขนาดจะใส่เสื้อปกติ ผิวสีดำออก
