เช้าวันต่อมา ดินิย่าร์ก็ต้องเดินหงุดหงิดงุ่นง่านอยู่ที่สนามบิน
“อะไรของเจ้าแกรนด์มันนะ อีกครึ่งชั่วโมงเครื่องจะขึ้นอยู่แล้วยังไม่โผล่หัวมาอีก บ้าชะมัด”
แล้วดินิย่าร์ก็หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาต่อสายหาคนสนิทที่ต้องร่วมเดินทางไปปารีสกับตัวเอง แต่ไม่ว่าจะโทร.สักกี่ครั้งก็ไม่มีคนรับสาย สุดท้ายแล้วดินิย่าร์ก็จำเป็นต้องต่อสายหาน้องชายของตัวเองแทน
“แพท นายไปดูแกรนด์ให้พี่หน่อยสิว่าทำไมมันยังไม่มาสักที ตอนนี้นักบินพร้อม เครื่องพร้อม และพี่ก็พร้อมมากแล้วด้วย”
ผู้เป็นพี่ชายเค้นเสียงเดือดดาลมาตามสาย ในขณะที่พาเวลซ่อนอะไรบางอย่างเอาไว้ในดวงตาสีเขียวมรกตของตัวเอง
“แกรนด์ไม่สบายมากครับ เห็นว่าปวดท้องมาก ตอนนี้ผมให้คนพาเข้าโรงพยาบาลไปแล้วครับ”
“เฮ้ย! เป็นไปได้ยังไง แล้วใครจะไปกับพี่ล่ะ”
ดินิย่าร์โวยวายลั่นมาตามสาย พาเวลระบายยิ้มบางๆ ก่อนจะตอบกลับพี่ชายไปอย่างห่วงใยเป็นที่สุด
“พี่ดีนไม่ต้องกังว
