เมลิน่าดันประตูให้เปิดออกอย่างเบามือก่อนจะแทรกร่างเล็กๆ ของตัวเองเข้าไปข้างใน ห้องนอนของดินิย่าร์ยังคงอบอวลไปด้วยความอึมครึมเหมือนเดิม กลิ่นไอแห่งความน่าสะพรึงกลัวก็ยังมีไม่เปลี่ยนแปลง หญิงสาวหันกลับไปปิดประตูห้อง ก่อนจะเดินมาหยุดที่เตียงนอนกว้าง ที่มีร่างสูงใหญ่ของดินิย่าร์นอนหลับใหลอยู่
พลันรอยยิ้มละไมก็แต้มมุมปากอิ่มเต็มของหล่อน ดินิย่าร์ เซอร์คอฟช่างหล่อสมบูรณ์แบบเสียเหลือเกิน หล่อจนคนมองอย่างหล่อนลืมหายใจ
“รีบทำแผลให้ผมเถอะป้าเกรท ผมอยากพักผ่อนแล้ว” เจ้าของคำพูดไม่ได้ลืมตัวขึ้น ยังคงหลับตาพริ้มอยู่เช่นเดิม
เมลิน่ารีบกุลีกุจอทำตามคำสั่งของคนตัวโตทันที แต่เพียงแค่วางฝ่ามือแตะต้นแขนของเขาเพียงแผ่วเบาเท่านั้น คนตัวโตก็ลืมตัวลุกพรวดขึ้นมา
“ใครใช้ให้แกเข้ามาในห้องนอนของฉัน”
คนถูกถามหน้าซีดเผือด “ผม... ผมขอป้าเกรทขึ้นมาเองฮะ”
“ลงไป ไปให้พ้นหน้าฉันซะ!” ดินิย่าร์ขยับกายลุกขึ้นนั่ง และจ้อ
