มันเจ็บ เจ็บราวกับถูกกระชากออกจากเหวลึกแล้วผลักลงไปยังเหวที่ลึกกว่า ยิ่งเขาพูดมันออกมาต่อหน้าเธอคนนั้น ยิ่งเหมือนโดนมีดปลายแหลมแทงซ้ำๆจนแทบขาดใจตาย
กลั้นเสียงสะอื้น แววตาเจ็บปวดจ้องมองเขา ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น หนาวจับใจคนฟัง
“พี่จำคำพูดของพี่ในวันนี้ไว้ให้ดีนะ...แล้วอย่ามาเสียใจที่หลัง” เค้นน้ำเสียงบอกด้วยความรู้สึกเด็ดเดี่ยวกับแววตาแข็งกร้าวแฝงไว้ด้วยความเจ็บปวด ก่อนจะหมุนตัวเดินออกไปจากร้านโดยไม่คิดหันกลับมามอง
ในเมื่อเขาเลือกที่จะทำร้ายเธอได้ถึงเพียงนี้ ก็ไม่ควรจะไปอ้อนวอนร้องขอให้ตัวเองยิ่งต่ำต้อย น่าสมเพชไร้ยางอายอีก
ที่ผ่านมาเธอก็ทำร้ายตัวเองมากพอแล้ว ในเมื่อเขาไม่รัก ไม่รักก็คือไม่รัก เธอก็จะไม่ทนทู่ซี้ให้เขาชังน้ำหน้า แล้วมาว่าเธอได้ภายหลังอีก เจ็บแล้วต้องจำนะ รัญลฎา!
ในขณะที่ภัทรกฤชเอง กลับยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น ราวกับต้องคำสาปมองแผ่นหลังบางของหญิงสาวที่ค่อยๆก้าวเดินห่
