@วันต่อมา
“…อาการโดยรวมไม่มีอะไรที่น่าเป็นห่วงนะครับ ถ้ายังมีอาการอ่อนเพลียหมอจะสั่งยาบำรุงเพิ่มให้”
“ขอบคุณมากค่ะ แล้วยังต้องแอดมิทต่อหรือเปล่าคะ”
“อีกสักคืนดีไหมครับ จะได้ใส่น้ำเกลือให้หมดกระปุกนี้ด้วย”
“ผมไม่เป็นไรแล้วครับ น้ำเกลือของหมอหยดช้าฉิบ… ช้าจะตาย ถ้าผมปรับเองป่านนี้หมดตั้งแต่สิบนาทีแรกแล้วมั้งครับ” เสียงประชดประชันดังจากปากของคนที่นอนอยู่บนเตียงในฐานะผู้ป่วย
ตอนที่ตื่นนอนขึ้นมาไม่ได้มีปัญหาอะไรทั้งนั้น ทานข้าวได้ ทานยาก็ปกติ ยิ้มแย้มแจ่มใสพูดคุยกันไม่มีปัญหา จะมีปัญหาก็ตอนที่เขาเริ่มเห็นหน้าคุณหมอนี่แหละ อยู่ๆ ก็ตึงขึ้นมาเฉยเลย
ตึงเฉยๆ ไม่พอ ซ้ำยังมองหมอตาแข็งอีกต่างหาก
“หมอปรับปริมาณการไหลของหยดน้ำเกลือตามค่ามาตรฐานครับ”
“อ้อครับ… มาตรฐานของหมอนี่ช้าเหมือนเต่าดีนะครับ”
“พี่ไบรท์” คนตัวเล็กขานชื่ออย่างเหนื่อยใจ เธอดูออกว่าเขาตั้งใจป่วนชัดๆ
“ถ้าไม่มีอะไรแล้วหมอขอตัวก
