ร่างบอบบางที่เพิ่งก้าวออกมาจากห้องแต่งตัวก้าวขาขึ้นไปบนเตียงก่อนจะสอดตัวเข้าไปในผ้าห่มผืนหนา แขนเรียวตวัดโอบรัดร่างสูงของคนที่นอนอยู่บนเตียงก่อนแล้ว ส่งผลให้คนที่กำลังคุยโทรศัพท์ชะงักไปทันที
จังหวะที่ดวงตาคมประสานเข้ากับตากลมใส ก่อนที่เธอจะโน้มตัวขึ้นมาแล้วหอมแก้มเขาทำเอาไบรอันถึงกับไปไม่เป็น
(มึงเข้าใจที่กูอธิบายไหมไบรท์?)
“อ่า… ได้ๆ”
(ได้เหี้ยอะไรก่อน กูถามว่ามึงจะเอาไง จะดูแลเรื่องการส่งของเหมือนเดิมหรือจะย้ายมาดูแลเรื่องการผลิตแทนกู มึงรู้เรื่องไหมเนี่ย)
“ง่วงแล้วว่ะเฮีย เอาไว้ค่อยคุยกันพรุ่งนี้ได้ปะล่ะ”
(ง่วงห่าอะไรตอนทุ่มนึงวะไบรท์)
“เออน่า ความง่วงมันไม่เข้าใครออกใครหรอกนะเฮีย”
(คำตอบของมึงโคตรเหี้ย คุยเรื่องงานแล้วง่วง อย่าให้รู้ว่ากำลังเ****นแล้วกวนตีนกู) เฮียเลอร์แม่ง รู้ทัน!
ไบรอันยิ้มมุมปาก จากนั้นก็รีบชิงวางสายทันที ก็ใครบางคนเล่นมากอดมาหอมกันแบบนี้ใครมันจะทนไหววะ
