ร่างสูงโปร่งของคนเจ็บถูกพาเข้าไปในห้องฉุกเฉินแบบเร่งด่วนนานนับสามชั่วโมงเต็มก็ยังไม่มีกี่แววว่าจะออกมา
ตอนแรกทั้งเฮียเลอร์และเฮียลันก็ช่วยกันปลอบ แต่ต่อให้ปลอบยังไงก็ไม่มีวินาทีไหนเลยที่น้ำตาของเธอมันจะหยุดไหล
ภาพที่เขาโดนยิงยังคงติดตา ทุกคำพูดของเขาแววตาของเขาที่มองเธอด้วยความห่วงใย รู้แล้วว่าความรู้สึกที่แท้จริงของเขามันเป็นแบบไหน ได้โปรดตื่นขึ้นมาบอกเธอด้วยตัวเองอีกสักครั้งได้ไหม ไม่ต้องเจ็บแทนกัน ไม่ต้องพยายามอะไรอีกทั้งนั้น แค่ฟื้นขึ้นมาแล้วบอกเธออีกสักครั้ง สัญญาว่าครั้งนี้เธอจะตั้งใจฟัง และเธอจะเชื่อเขาจนหมดหัวใจ
ร่างบางทรุดตัวลงนั่ง ทิ้งสายตามองหน้าห้องและประตูฉุกเฉินแบบไม่ละสายตา บ่อยครั้งที่สองมือยกขึ้นภาวนาขอให้เขาปลอดภัย ขอให้เขาไม่เป็นอะไรทั้งนั้น ขอให้กระสุนไม่โดนจุดสำคัญ ขอให้เขากลับออกมาหาเธออย่างปลอดภัย
“หม่อนลูก…” เสียงของแม่ที่ดังจากทางด้านหลังตามด้วยฝีเท้าของคนวิ่ง
