“ภาคินนี่คือใครเหรอคะ” ริมฝีปากอวบอิ่มเอ่ยถามขณะที่ตากลมใสแป๋วมองออกไปนอกตัวรถ บรรยากาศโดยรวมค่อนข้างอึดอัด ใบหน้าคนข้างๆ ตึงเปรี๊ยะ ไหนจะเสียงสบถหยาบที่ดังออกมาให้ได้ยินบ่อยๆ นั่นอีก
เขาอารมณ์เสียมากขนาดนี้ ดีไม่ดีมีการปะทะเกิดขึ้นแน่ๆ
“ก็แค่เด็กไม่รู้จักโต”
“ประชดใช่ไหม” ถามเสียงเบาเพราะรู้ว่าเขากำลังอารมณ์ไม่ดี ใบหม่อนเอียงคอมองคนที่ตัวสูงกว่า ในยามที่ดวงตาคมกริบตวัดมองมา ใบหน้าจิ้มลิ้มเลยเผยรอยยิ้มออกมาทันที
ทั้งที่รู้ว่ารอยยิ้มเซ่อๆ ของเธอมันไม่มีความหมายอะไรหรอก แต่เธอก็อยากทำให้เขาใจเย็นลงมากกว่านี้
“แฮ่~ หม่อนหยอกเฉยๆ”
“เคยโดนจับหักคอไหม”
“ถ้าหัวหลุดออกจากบ่าหม่อนก็ต้องไปนอนเดี้ยงที่โรงบาลนะ แนะนำว่าพี่ไบรท์ไม่ควรทำแบบนั้น” เสียงยอกย้อนของเด็กสามขวบทำอารมณ์ที่กำลังคุกรุ่นให้คลายออกได้เป็นอย่างดี
“กล้ากวนตีนเหรอ”
“เปล่า~”
“เนี่ย แบบนี้แหละเขาเรียกว่ากวนตีน” ไบรอันวางนิ
