“หมอ…ผมไม่ได้ป่วยจะฉีดย่ะ…ยาทำไม?” นักโทษชาย 138 ถึงกับตัวชาแปลกๆที่อาจารย์หมอหยิบเข็มฉีดยาแล้วเดินมาทางเขา
“ก็ใช่นะสิ!!…เพราะแข็งแรงและสบายดีหมอถึงจะฉีดยานี่ให้” สายตาคมดวงตาดำขลับไร้แววใบหน้าหล่อเหลาเย็นชาไร้ความรู้สึก
“ผมไม่ฉีดยาอะไรทั้งนั้น” นักโทษชายปฏิเสธเสียงแข็งไม่ยอมฉีดยา
“แกมีลูกมีเมียรออยู่ที่บ้านใช่ไหม??” อาจารย์หมอเริ่มเปลี่ยนสรรพนามเขาดูดุและน่ากลัว
“คะ…ครับ…ผมกำลังจะได้ไปเจอพวกเขาแล้ว” นักโทษชายเริ่มกลัวและไม่ไว้ใจอาจารย์หมอหนุ่มเขาดูแปลกๆและไม่เหมือนกับหมอทั่วๆไป
“มึงจำหมอสองคนผัวเมียที่มึงฆ่าได้มั้ย??” ใบหน้าหล่อดวงตาไร้แววและเย็นชายื่นเข้ามาใกล้
“จ่ะ…จำได้ครับ…ทำไมหมอถึงต้องมาถาม??” นักโทษชายเริ่มสอดส่ายสายตามองหาผู้คุมเขากลัวอาจารย์หมอคนนี้มาก
“ฮ่ะ…ฮ่าๆๆ…ก็กูคือลูกของหมอทั้งสองคนที่มึงเป็นคนฆ่ายังไงเล่า…วันนี้กูก็จะมาฆ่ามึงไง” นักโทษชาย 138 ถึงกั
