“ขอบคุณค่ะ” ภวิกาประนมมือขึ้นไหว้ และหญิงสาวก็ไม่กล้าปฏิเสธผู้ใหญ่ใจดีทั้งสองท่าน ร่างเล็กขยับลุกจากเก้าอี้ก่อนจะเดินขึ้นบันไดวนไปอย่างนอบน้อม
“น่าสงสารจริงๆ เลยนะคุณ ดูลูกชายเราสิ ไปรังแกเค้า ทั้งที่ยังไม่เข้าใจกัน แบบนี้ผู้หญิงที่ไหนอยากจะให้อภัยกันล่ะ เฮ้อ” รตีว่าพลางหันมาผู้เป็นสามีที่กำลังทอดถอนใจไม่ต่างกัน
“งานนี้ลูกชายเราลำบากแน่”
มื้อกลางวันเห็นว่าภวิกาไม่ได้ลงมาที่โต๊ะอาหาร รตีจึงยกถาดอาหารขึ้นไปให้ว่าที่ลูกสะใภ้ด้วยตัวเอง ลงมือเคาะประตูก่อนจะผลักบานประตูเข้ามาเพราะห้องไม่ได้ล็อก วางถาดอาหารในลงมือที่โต๊ะเล็กข้างเตียง ทอดสายตามองร่างเล็กที่คุดคู้อยู่ในผ้าห่มผืนใหญ่ สีหน้าของหญิงสาวยังคงไร้เลือดฝาด มีเม็ดเหงื่อผุดพรายบริเวณไรผม ท่านคิดว่าหญิงสาวน่ากำลังจะมีไข้จึงใช้หลังมือทาบทับลงตรงหน้าผากเกลี้ยงเกลา
“ตายจริง ตัวร้อนจี๋เชียว” รตีพึมพำหลังจากที่ลดมือลง ตอนนี้สามีของท่านก็ไม่อย
