“ต้องขอโทษจริงๆ พอดีแยมรีบนะคะ และต้องขอบคุณที่ช่วยไม่ให้แยมล้มลง”
“ยินดีครับ”
“ขอตัวก่อนนะคะ”
“ครับ” กรภูขานรับ แต่เหมือนภวิกาจะฉุกคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ เธอก้มลงมองถุงกล่องข้าวห่อสาหร่ายในมือ หน้าตามันดูผิดเพี้ยนจากเดิมที่เธอทำมาอยู่บ้าง แต่ก็ไม่ได้ดูเลวร้ายนัก
“ถ้าหมอไม่รังเกียจ รบกวนช่วยกินข้าวห่อสาหร่ายนี่หน่อยได้ไหมคะ แยมทำเองค่ะ รับรองว่าสะอาดร้อยเปอร์เซ็นต์ ถือเสียว่าเป็นการขอโทษที่แยมเดินชนหมอก็ได้ค่ะ” ในเมื่อคนที่เธอทำมาให้เขาไม่ต้องการ เธอก็ไม่ควรเอาไปทิ้งให้เสียของ ถ้ากรภูไม่เอา เธอก็จะเอาไปให้คนอื่น แต่ถ้าเขารับไว้ก็ถือเสียว่าเป็นการขอโทษที่เธอเดินชนเขาไปในตัวก็แล้วกัน
“ได้ครับ เดี๋ยวผมจะลองกิน” กรภูว่าพร้อมรับถุงในมือภวิกามาถือเอง ภวิกาค้อมศีรษะน้อยๆ แล้วเดินจากไป ชายหนุ่มยกถุงในมือขึ้นมาดู แต่ยังไม่ทันทำอะไรไปมากกว่านั้น สหทรรศที่ไม่รู้ว่าโผล่มาจากไหนก็เดินมาหยุดอยู่
