ภวิกาพาตัวเองมาหยุดอยู่ตรงหน้าสหทรรศ โดยเว้นระยะห่างระหว่างกันเพียงเล็กน้อย น้ำเสียงของเธอนั้นเต็มไปด้วยความกังวลเมื่อหันมาเห็นเธอ แล้วจู่ๆ เขาก็ชะงักไป
เสียงเรียกของภวิกาทำให้สติที่กระเจิดกระเจิงของสหทรรศกลับคืนมา ร่างสูงอึกอักอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะเอ่ยไม่เต็มเสียงนัก
“แยมว่าไงนะครับ”
“แยมถามว่าพี่เท็นเป็นอะไรรึเปล่าคะ ทำไมจู่ๆ ถึงได้นิ่งไปแบบนั้น”
“แยมใส่ชุดนี้ดู...น่ากินกว่าที่พี่คิดเอาไว้” คำตอบที่ออกมาจากปากของร่างสูงทำให้ภวิกาต้องขยับเท้าถอยห่างออกจากเขาสองสามก้าว โหนกแก้มของเธอดูเข้มขึ้น หญิงสาวได้แต่ต่อว่าเขาในใจ
‘พี่เท็นบ้า นี่คิดจะกินเราอย่างนั้นเหรอ’
ท่าทางตื่นกลัวของคนตัวเล็กทำให้สหทรรศระบายยิ้มบางๆ ก่อนจะหันไปตั้งอกตั้งใจโฟกัสที่อาหารในกระทะ และก็แน่นอนว่าภวิกาไม่ขยับเข้าไปใกล้เขาอีกเลย
หลังจากจัดการมื้อค่ำเรียบร้อย สหทรรศจึงพาร่างแบบบางมาที่โซฟาในห้องนั่งเล่น โดยทั้งคู่นั
