สหทรรศละสายตาจากแฟ้มประวัติคนไข้ ตอนนี้แพทย์หนุ่มอยู่ในห้องตรวจ และคนไข้รายสุดท้ายเพิ่งก้าวออกไปได้ไม่นาน ทีแรกเขาคิดว่าเป็นคนตัวเล็กทนคิดถึงเขาไม่ไหวจนต้องเป็นฝ่ายมาหาเขาเอง รอยยิ้มที่จุดอยู่บนมุมปากค่อยๆ เลือนหาย เมื่อแขกผู้มาเยือนไม่ใช่คนที่เขาคาดการณ์เอาไว้
“นั่งก่อนสิ” สหทรรศผายมือให้เจลกานั่งลงบนเก้าอี้ฝั่งตรงกันข้ามตามมารยาท และคราวนี้เจลกาก็ไม่เสแสร้งทำ
เป็นอ่อนหวานและเธอก็เลือกที่จะพูดตรงไปตรงมาอย่างไม่อ้อมค้อม
“เท็นจะทำแบบนี้ไม่ได้นะคะ”
“ผมทำอะไร” สหทรรศถามกลับเสียงเย็น และจ้องมองใบหน้าของเจลกาที่กำลังงอง้ำอย่างไม่หลบสายตา
“เท็นจะแต่งงานไม่ได้นะ” เจลกาขึ้นเสียงสูงปรี๊ดจนสหทรรศรู้สึกแสบแก้วหู แต่สหทรรศยังคงนิ่งขรึมถึงแม้อยากจะไล่ตะเพิดอีกฝ่ายไปก็ตามที
“นั่นมันเรื่องส่วนตัวของผม คุณไม่เกี่ยว” คำตอบนิ่งๆ ทำให้เจลกาเจ็บจุก แต่เจ้าตัวยังคงดื้อด้านไม่ยอมแพ้
“เท็นก็รู้ว่าเจลคิดยั
