ภวิกาก้าวออกมาจากบ้านพักในชุดพร้อมปฏิบัติงาน โดยร่างสูงที่คุ้นตาซึ่งอยู่ในชุดพร้อมปฏิบัติงานเช่นกันยืนรอเธอที่หน้าประตูบ้านพัก เมื่อเห็นว่าเป็นเขา เท้าเล็กจึงชะงักไปชั่วครู่ ภวิกาพยายามควบคุมลมหายใจ พยายามควบคุมท่าทางการเดินให้เป็นปกติมากที่สุดเท่าที่จะทำได้เพราะอาการประหม่ากำลังคุกคามเธอหนักเหลือเกิน
“อรุณสวัสดิ์ค่ะพี่เท็น”
“อรุณสวัดดิ์ครับ”
ทั้งคู่ยิ้มให้กัน ก่อนจะขยับเท้าเดินออกไปจากบริเวณนั้น สหทรรศไม่ได้พูดอะไรที่เป็นการเย้าแหย่ให้คนตัวเล็กต้องเกิดอาการประหม่าอีก เขาเห็นตั้งแต่ร่างแบบบางเดินออกมาจากบ้านพัก พอเห็นเขา เท้าเล็กก็ชะงักอยู่กับที่ เธอสูดลมหายใจเข้าปอดไปเฮือกใหญ่ ก่อนที่จะก้าวเดินมาหาเขา และเขาก็ทราบดีว่าอาการเหล่านั้นคืออาการของคนที่กำลังประหม่าอย่างหนัก นั่นก็อาจจะเป็นเพราะการที่คุยวิดีโอคอลกันเมื่อคืน และเขาก็ไม่ควรรุกเธอหนักเกินไป เพราะถ้าเกิดเจ้าตัวหลบหน้าหลบตาขึ้นม
