ช่วงสายของวันหลังจากน้ำพริกทำอะไรเสร็จเธอก็ขึ้นไปทำความสะอาดบ้าน แล้วเอาผ้าปูไปซักตากให้เรียบร้อย จากนั้นก็เดินไปหาสามีของเธอที่กำลังตั้งใจทำงานอยู่
“มีอะไรให้หนูช่วยไหม?”
“ช่วยอยู่เป็นกำลังใจให้พี่ก็พอ” น้ำพริกได้ยินเช่นนั้นก็ชะงักไปครู่หนึ่ง เพราะไม่คิดว่าอีกคนจะปากหวานขนาดนี้ ทำเอาเขินอายไม่น้อยแต่ก็พยายามเก็บอาการเอาไว้
ซึ่งต่างจากรามที่นั่งอยู่ไม่ไกลเมื่อพอได้ยินเช่นนั้นก็แปลกใจไม่น้อย ที่รุ่นพี่ตนหยอดคำหวานใส่ผู้หญิงเหมือนกับคนอื่นเป็นด้วย แตกต่างจากเมื่อก่อนที่วัน ๆ เห็นแต่นั่งปั้นเศียร พูดคุยกับใครก็ไม่ค่อยมี
ทางน้ำพริกเมื่อเขินอายจนเพียงพอ ก็ถามย้ำคนเป็นสามีกลับไปอีกครั้ง...
“หนูจริงจังนะเนี่ย”
“แล้วพี่ไม่จริงจังตรงไหน”
“ให้หนูนั่งอยู่เฉย ๆ จริง ๆ เหรอ”
“ใช่” เพราะไม่รู้จะให้เธอช่วยอะไร จึงเลือกให้นั่งอยู่ใกล้ ๆ เพื่อเป็นกำลังให้เขาก็พอ
“แต่หนูดูเป็นคนไม่มีประโยชน์เลยอะ”
