5ปีต่อมา
เสียงหัวเราะของเด็กชายตัวน้อยดังลั่นไปทั่วสนามหญ้าหลังบ้าน
“เร็วอีกครับ เร็วอีก! เร็วเหมือนเครื่องบินเลย!”
“เครื่องบินก็เครื่องบินครับ…แฮ่ก…”
เสียงหอบหายใจของอาเฟยดังลั่น แผ่นหลังแบกร่างเด็กชายวัยห้าขวบที่เกาะคอเขาแน่นราวกับขี่ม้าศึก
เจ้าตัวเล็กเจคอป
ลูกชายสุดแสบของบ้าน โดดเด้งอยู่บนหลังอาเฟยเหมือนขี่สัตว์เลี้ยงสุดโปรด
“เจคอปบินนนน~! วู้ววว!!”
“โอ้ย!!นายน้อยครับ หัวเข่าผมถลอกหมดแล้วครับ ขอหายใจบ้างเถอะครับ…”
อาเฟยแทบคลาน เข่าแดง หน้าผากชุ่มเหงื่อ
แต่ตัวแสบเจคอปยังคงหัวเราะคิกคัก จับไหล่เขาแน่นอย่างไม่ยอมลงง่าย ๆ
ในระยะไม่ไกล
อลิชานั่งจิบชาอยู่ใต้ต้นไม้
เธอสวมชุดสบายๆ ผมยาวถูกรวบไว้หลวมๆ
มองภาพลูกชายกับอาเฟยด้วยรอยยิ้มอบอุ่น ก่อนจะหันไปหาสามีที่นั่งข้างๆ
“เฮียคะ สงสารคุณเฟยจังเลยค่ะ เจคอปเล่นไม่รู้เหนื่อยเลย”
โจเซฟยกกาแฟขึ้นจิบเงียบๆ
ก่อนจะเอ่ยเสียงเรียบ
“ทำไงได้ล
