หนึ่งเดือนต่อมา...
“นังฝน” เสียงตวาดแหลมของจันทร์จรีเสียดแทงเข้ามาสู่โสตประสาทจนทำให้คนโดนตวาดถึงกับสะดุ้งเฮือก หญิงวัยกลางคนรูปร่างท้วม ผิวขาวจัด และมักทาริมฝีปากสีแดงสด กำลังยืนจ้องหน้าเธอด้วยสายตาดุจัด มือข้างหนึ่งของจันทร์จรีกำลังชี้หน้าเธอ “นังขี้เกียจ! แกอย่ามาทำสำออยไม่สบายแล้วคิดจะอู้งานนะยะ”
จันทร์จรีว่าเสียงดังลั่น ไม่สนใจว่าคนจะมองด้วยสายตาเช่นไร แต่เป็นวรรษาเองที่อับอายแทน
“ฝนไม่ได้สำออยนะคะคุณจันทร์” หญิงสาวท้วงอย่างไม่ยอมแพ้ เธอกำลังป่วย เธอเหนื่อย แล้วเธอก็ทำงานติดๆ กันหลายชั่วโมงแล้วโดยไม่ได้พักเลย เธอแค่เพิ่งจะทรุดตัวลงนั่งเพราะจู่ๆ ก็เกิดอาการหน้ามืดนี่มันผิดมากเลยหรือ เธอไม่เข้าใจ
แต่จันทร์จรีหรือจะเชื่อ หญิงสูงวัยมองคนที่หายตัวไปร่วมๆ สองเดือน แล้วจู่ๆ ก็โผล่กลับมา แม้ใจอยากจะไล่ไปไกลๆแต่เธอทำไม่ได้ สองป้าหลานแรงงานราคาถูกแสนถูกมีประโยชน์ต่อเธอมากกว่าที่จะไล่ไ
