คุณชายปากร้ายกับยัยเด็กบ้านนอก

โฮป คุณชายบ้านรวย หล่อ ปากร้าย หยิ่ง เขามีสาวๆ มามายมารุมร้อม แต่พลาดท่าให้กับยัยบ้านนอก จึงต้องหมั้นกับเธอ ยิ้มหวาน สาวน้อยบ้านนอก ที่ชอบมุดรั้วมาเล่นบ้านข้างๆ จนได้เจอเทพบุตรของเธอ 1 "คุณย่าขา หนูมาแล้วค่า^^" เสียงดังไปแต่ไกล เสียงฉันเองแหละ 'ยิ้มหวาน' สาวน้อยคนสวยสดใสและน่ารัก คิกๆ "ดีๆ พี่เขาก็มาถึงพอดีเลยลูก" คุณย่าหันมายิ้มให้ฉัน ท่านใจดีกับฉันแบบนี้เสมอมา ตั้งแต่วันแรกที่ฉันแอบมุดรั้วเข้าบ้านท่านเมื่อตอนเด็กๆ ใช่! ฉันไม่ใช่หลานแท้ๆ ของท่าน เป็นแค่เด็กข้างบ้าน ที่ชอบมุดรั้วมาเล่นที่บ้านท่านบ่อยๆ เพราะท่านใจดีให้ขนมทุกวัน และนั่นทำให้ฉันได้เจอหลานชายท่าน และตกหลุมรักเขา >ย้อนกลับไปเมื่อหลายปีก่อน ตอนนั้นฉันยังเป็นเด็กตัวเล็กๆ มุดรั้วมาเล่นบ้านคุณย่า เห็นเด็กผู้ชายหน้าตาหล่อเหลา ฉันก็วิ่งชาร์ตทันที "พี่จ๋า^^" ฉันเรียกเด็กหน้าตาหล่อที่กำลังเตะฟุตบอลอยู่ "เฮ้ย เด็กที่ไหนเนี่ย" เขาหันมามองฉันแล้วอุทาน "อยู่บ้านหลังนี้^^" ฉันชี้บ้านตัวเองพร้อมรอยยิ้มหวาน "เด็กบ้านนอกเหรอ" เขาหันไปมองตามนิ้วป้อมๆ ของฉัน "บ้านนอกคืออะไร" ฉันเอียงหน้าถามอย่างสงสัย แต่เขาไม่ตอบ "...." "เล่นด้วย^^" ฉันมองฟุตบอลใต้เท้าเขา "เป็นผู้หญิงเล่นไม่ได้" ว่าแล้วก็เลี้ยงฟุตบอลหนี แล้วคนอย่างยิ้มหวานจะยอมมั้ยล่ะ "เล่นด้วย!" ฉันวิ่งตามเด็กผู้ชายกับฟุตบอล แล้วเหตุการณ์ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น พลั่ก!! "โอ๊ย!!!" ฉันกรีดร้อง เมื่อล้มลงไปบนสนามหญ้า "เฮ้ย!!" เสียงเด็กผู้ชายคนนั้นร้อง ฉันเงยหน้าขึ้นไปมองก็เห็น เขาวิ่งมาดูฉัน "ฮือออ เจ็บ เจ็บ ฮือออ" ฉันปล่อยโฮเสียงดัง รู้สึกเจ็บที่หัวเข่าและฝ่ามือ "ขึ้นหลังมา" เขาพยุงฉันขึ้นยืน แล้วนั่งยองๆ หันหลังให้ฉันขึ้นขี่ แขนป้อมๆ ของฉันโอบกอดรอบคอเขา ตัวฉันก็ลอยขึ้นจากพื้นทันที "คุณย่าครับ คุณย่า" เขาแบกฉันกึ่งวิ่งกึ่งเดินเข้าไปในบ้าน ตะโกนเรียกคุณย่า พร้อมทั้งฉันที่ยังร้องไห้บนหลัง "ฮืออออ ฮืออออ" "เกิดอะไรขึ้น" คุณย่าวิ่งออกมาดู พร้อมกับแม่บ้านหลายคน "เด็กคนนี้หกล้มครับ" "ฮืออออ อึกๆ คุณย่า ฮือออ" ฉันเห็นคุณย่าก็ยิ่งร้องไห้หนัก "โอ๋ มานี่มา ย่าดูซิ" คุณย่าอุ้มฉันขึ้นจากหลังพี่โฮป พาเข้าไปทำแผลในบ้าน โดยมีพี่โฮปนั่งมองอยู่ใกล้ๆ และตั้งแต่นั้น ฉันก็ติดเขาแจ เพราะเขาเป็นฮีโร่ของฉัน...เอ่อ... ใช้คำว่าฮีโร่ได้รึเปล่านะ แต่ก็นั่นแหละ ฉันชอบเขา ปัจจุบัน "ยัยบ้านนอก!" พี่โฮปหันมามองฉันท่าทางตกใจ "ไม่ได้บ้านนอก! เนอะคุณย่า" ฉันเดินเข้าไปนั่งกอดแขนคุณย่า พี่โฮปชอบเรียกฉันแบบนี้ตั้งแต่เด็กๆ แล้ว เพราะฉันเป็นเด็กต่างจังหวัด ไม่ใช่ในกรุงเหมือนเขา! "เรียกคู่หมั้นตัวเองแบบนั้นได้ยังไง" คุณย่าดุหลานชาย ใช่! ฟังไม่ผิดหรอก ผู้ชายที่นั่งหน้าหล่อตรงนั้น คือคู่หมั้นฉันเอง เราหมั่นกันได้เกือบสองปีแล้ว "คุณย่าเรียกผมมามีอะไรครับ" พี่โฮปเลิกสนใจฉัน หันไปถามคุณย่า "ไม่มีอะไรเรียกแกมาไม่ได้รึไง" "ไม่มีอะไรย่าไม่เรียกผมมาหรอก" พี่โฮปบอกอย่างรู้ทัน "น้องสอบติดที่เดียวกับแก" "อย่าบอกนะ..." พี่โฮปมองหน้าฉัน "น้องไม่เคยอยู่เมืองใหญ่ ย่าจะให้น้องไปอยู่กับแก" "ย่า!!" "เรียกเบาๆ ก็ได้ย่าได้ยิน" "ผมให้ยัยนี่กลับไปด้วยได้ แต่อยู่คอนโดด้วยไม่ได้!" พี่โฮปบอกด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด นั่นทำให้ฉันหน้าจ๋อย "ทำไมจะไม่ได้ น้องเป็นคู่หมั้นแกนะ อีกอย่างคอนโดแกมีห้องตั้งเยอะ" "ก็แค่คู่หมั้นไม่ได้แต่งงานสักหน่อย" "ตาโฮป" คุณย่ากดเสียงต่ำ มองตำหนิหลานชาย นั่งทำให้พี่โฮปมีท่าทีอ่อนลง "...." ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบชั่วขณะ เป็นจังหวะเดียวกับเสียงของคุณแม่ฉันดังขึ้น "ยิ้มหวานมาทำไมไม่รอแม่" คุณแม่คนสวยของฉันเดินเข้ามาในห้องรับแขก "^^" ฉันส่งยิ้มหวานให้ท่าน จะได้ไม่โดนดุไปมากกว่านี้ "สวัสดีครับคุณน้า" พี่โฮปยกมือไหว้แม่ฉัน อุ๊ยต้องเรียกว่าแม่ยายแล้วมั้ย คิกๆ "อ้าว โฮปมาถึงแล้วเหรอ" แม่ฉันหันไปมองตามเสียง เห็นพี่โฮป ก็ตกใจเล็กน้อย ตกใจในความหล่อนะสิ แม่ฉันก็โดนพี่โฮปตก "คุณน้าสบายดีนะครับ" ถามด้วยน้ำเสียงสุภาพ เพราะแบบนี้ไงแม่ถึงได้โดนเขาตก "สบายดี แต่จะปวดหัวบ่อยเพราะยัยลูกคนนี้แหละ เอา" แม่ยื่นกระเป๋าสะพายให้ฉัน "ขอบคุณค่ะ^^" ฉันยิ้มขอบคุณแม่ "คุณย่าบอกจะให้น้องไปอยู่กับเรา ไม่รบกวนเราเหรอ ให้น้องไปอยู่หอได้นะ" คุณแม่นั่งลงคุยกับพี่โฮป แม่ไม่อยากให้ฉันไปรบกวนพี่โฮป แต่คุณย่าไม่ยอม บอกว่าไม่ปลอดภัย อีกอย่างฉันกับพี่โฮปก็หมั้นกันแล้ว ไม่มีอะไรเสียหาย เพราะเสียหายตั้งแต่ปีก่อนแล้วยังไงละ หึๆ "แฮ่ม!!" คุณย่ากระแอมเสียง มองหลายชายตาดุ "ไม่เป็นไรครับ คอนโดมีหลายห้อง" พี่โฮปจำใจตอบแบบนั้นไป กลัวคุณย่าดุนะสิ "งั้นน้ารบกวนเราด้วยนะ ถ้าน้องดื้อตีเลยนะน้าอนุญาต" "แม่คะ" ฉันเรียกเสียงอ่อน แม่ยอมให้คนอื่นตีลูกสาวแบบนี้ได้ไง "ครับ" พี่โฮปรับคำพร้อมรอยยิ้มร้าย!! เขาต้องมีอะไรในหัวแน่ๆ